Inhoud
Jean Baptiste Louis Gresset
(1709-1777)
"Bourré de sucre..."
 |
|
CuBra |
|
Du sein des maux d'une longue diette, passant trop-tôt dans des flots de douceurs, bourré de sucre, et brûlé de liqueurs, Ver-Vert, tombant sur un tas de dragées, en noirs cyprès vit ses roses changées. En vain, les sœurs tâchoient de retenir son ame errante et son dernier soupir ; ce doux excès hâtant sa destinée, du tendre amour victime fortunée, il expira dans le sein du plaisir.
J. B. L. Gresset Ver-Vert - Chant 4 |
||
| 1834 François-Marius Granet |
1834 François-Marius Granet (1775-1849) - detail Olieverf op doek; 124 x 98. Musée Granet, Aix-en-Provence
Het schilderij verbeeldt het lot van Ver-Vert in zang 4, als hij moet boeten voor zijn zonden. Terwijl zijn bewaakster slaapt, geven andere nonnen hem de zoetigheid die hem uiteindelijk fataal zal worden. |
Bron: Ver-vert, ou Les voyages du
perroquet de Nevers; Etude d’un phénomène littéraire et artistique;
Jean-Michel Roudier; catalogus van de gelijknamige tentoonstelling
in het Musée de la marine de Loire (Châteauneuf-sur-Loire) in 2002.
Uitgave: Musées de la Nievre, Etudes et documents No 2, 2002, 2e,
légèrement augmentée. Voor het volledige schilderij klik hier
|
| 19?? | Chromolithographie publicitaire Chocolat Guérin-Boutron
|
Inzending: Jos Swiers |
| 1862 | De aap Turco - ster van het
Théâtre de la Gaîté - overlijdt aan een overdosis zoetigheid Trente ou quarante ans plus tard, Nicolet, moins célèbre par lui-même que par un singe dont toutes les grandes et belles dames de l'époque raffolaient, Nicolet établit le théâtre de la Gaîté pour sa troupe de bateleurs, dont le fameux singe était le principal artiste dramatique. Ainsi le premier sujet qui illustra un théâtre sur la scène duquel ont paru depuis de véritables et bons acteurs, fut un singe, mort prosaïquement, en 1768, comme le Vert-Vert de Gresset, d'une indigestion de dragées.
|
Bron: La Semaine des
familles 1862-07-19.
Wikipedia about Nicolet and Turco:
Jean-Baptiste Nicolet (16 April 1728 - 27 December 1796) was a French actor and manager. He was the eldest son of puppeteer, dance master and violinist Guillaume Nicolet. He set up the Grands-Danseurs du Roi, the predecessor of the Théâtre de l Gaité.
About 1767 one of the Nicolet's star attractions was a monkey named Turco who would lead parades along the boulevard to the theatre, then take the stage and enact current events. Nicolet once dressed the monkey in a dressing gown, nightcap, and slippers, similar to the costume worn by the Comédie-Française comic actor Molé, and trained the animal to imitate the actor's gestures. To the further delight of the audience Turco frequently scampered up to the ladies' boxes to sit on the railing and beg for candies. |
| 1846 | De hond
Favori
|
Bassanville, Anaïs de (1802-1884). Les Aventures d'une
épingle, ou Trois siècles de l'histoire de France, par Mme
la Ctesse de Bassanville,.... Source: www.gallica |
| 1866 |
Vert-Vert slachtoffer van zoetigheid Les bonbons ont eu leurs victimes. Une des plus fameuses est cet aimable perroquet de Nevers dont Gresset a raconté la pieuse éducation chez les Visitandines. Ce Vert-Vert qui, repentant et rentré en grâce, mourut d'une indigestion exquise.
Puisque la nature a assigné un terme à notre existence, pourquoi ne souhaiterais-je pas un trépas semblable à mes lecteurs et a mes lectrices?
|
- Charles Monselet Le Double Almanach Gourmand
|
| 1806 |
De dichter die bonbons als honorarium wenst
Le moindre auteur n'écrit un mot Qu'il ne demande son salaire. Chacun pourtant a sa manière ; Voici la mienne ; attention : Sachez que la condition Qui seule a pu monter ma lyre, Quand vos femmes au doux sourire M'ont demandé pour leurs époux Une épître digne de vous, Pour avoir de votre obligeance Un joli bal de circonstance, Est celle d'un rusé gourmand Qui dévore la friandise. Et qui dans tout, quoi qu'on en dise, Ne se conduit pas autrement. Apprenez donc sans plus attendre Que vos épouses galamment N'ont pas cru devoir se défendre, Et qu'elles m'ont promis vraiment Beaucoup de bonbons pour ma peine. Et de pralines par centaine. Du sucre, des citrons confits; Puis elles m'ont encor promis, Pour mettre le comble à ma joie, Un fort beau gâteau de Savoie; (*) Enfin cent mille autres douceurs Dignes des révérendes sœurs Qui choyaient ce Ver-Vert aimable, Qui, par le plus heureus instinct, Et par un trait bien remarquable, Ruina si joliment en tain La soeur dite Saint-Augustin.
* Toutes ces friandises sont encore à venir. Les deux épouses qui m'ont inspiré sont adorables, mais elles aiment mieux recevoir que de donner. L'auteur n'a pas eu le sort de Ver-Vert. |
Éméric, Louis-Damien
(1765-1825). Trois épîtres, par M. L.-D. Éméric. 1806
|
| 1858 |
Waarom nonnen lekkermondjes zijn
|
Bijdrage door Jos Swiers Bron: Baes Kimpe - 15 augustus 1858 - uit Liberaal Archief Gent |
|
1865 (ca.)
|
Vrij naar Gresset: Soeur Mirabelle et le feu qui torture
"Desir de Nonne est un feu qui torture Un feu brûlant qui ne se peut calmer Que par bonbons, crêmes ou confiture... (Gresset - Vert- Vert)"
De la même série: Soeur Meringue
"Vous qui vous nourrissez, au printemps de vos jours, De tendres sentimens de brûlantes amours, Votre teint se flétrit, votre fraicheur s'efface; Imitez-moi plutôt..... (Berchoux- La Gastronomie)" |
Chromolithography - Internet 201202, site commercial Description:
Soeur Mirabelle
Text: "Desir de Nonne est un feu qui
torture / Un feu brûlant qui ne se peut calmer / Que par bonbons,
crêmes ou confiture... (Gresset - Vert- Vert)". Left: "Peint per
Hilaire LENGLET". In the center: "Imp. Lith. de Cattier". Right:
"Lithographié par SCHULTZ". Down: "París & New York _ GOUPIL, VIVERT
& Cie editeurs. London _ E. GAMBART & Cº, 25, Berners St Oxford
St.".
SCHULTZ |
| 1863 |
Alexandre Dumas Romans Historiques, Tome 8: Black L'enfance du Chevalier de la Graverie
Ce fut dans ce milieu moitié mondain, moitié religieux, que le petit La Graverie fut élevé. Ce fut entre ces bonnes et aimables femmes qu'il grandit. Les lugubres accidents qui avaient signalé sa naissance intéressèrent prodigieusement à sa destinée toute la petite congrégation; aussi jamais enfant, fût-il l'héritier d'un prince, d'un roi ou d'un empereur, ne fut choyé, ne fut dorloté, ne fut gâté comme celui-là. C'était entre les bonnes dames une émulation de gâteries dans laquelle, malgré sa tendresse pour le jeune Dieudonné, madame de Beauterne était presque toujours distancée; une larme de l'enfant causait une migraine générale à toute la communauté; chacune de ses dents amena dix nuits d'insomnie, et, n'était le rigoureux cordon sanitaire que la tante avait établi contre les friandises, l'impitoyable système de douanes qu'elle exerçait vis-à-vis des poches, le jeune de La Graverie eût succombé dans son bas âge, gorge de douceurs, bourré de bonbons comme Vert-Vert, de sorte que notre narration serait déjà finie, ou plutôt n'aurait jamais commencée. |
|
| 1873-1874 | De
schrijver Voiture overlijdt aan de ziekte van Ver-Vert
|
Source:
La Revue politique et littéraire [Revue des Cours
littéraires] [Revue Bleue], (2ème série). 1873-1874. Voir: www.gallica pour le PDF |
| 1884 |
Henri Forneron (1834-1886) Histoire générale des émigrés pendant la Révolution française
La mort de Rivarol
|
|
|
1866 Le petit journal 31-03-1866 |
Uit een reportage over de mooiste paaseieren die in Parijs te koop zijn
|
|
|
Le Figaro 1904-01-18
|
Van Moskou naar Parijs
Het sneeuwde... Ze waren overwonnen door hun overwinning... Voor het eerst moest de Franse adelaar het hoofd buigen... Deze verschrikkelijke terugtocht uit Rusland werd mede afgelegd door een vrouw, een jonge en aantrekkelijke toneelspeelster, en zij deelde alle gevaren en alle nooddruft van het leger van Napoleon. Na haar terugkeer in Frankrijk zei men verbaasd over haar: "Zij is de Berezina overgestoken!" Ze heette Louise Fusil. Ze was de nicht van Saint-Huberty. Ze heeft belangwekkende memoires nagelaten, die door de heer Paul Ginisty aan de vergetelheid zijn ontrukt: Souvenirs d’une actrice. Ginisty heeft aan het werk een overdadige en opmerkelijke studie toegevoegd over Louise Fusil, dat arme nachtegaaltje dat verzeild raakte in de meest tragische omstandigheden. Als kind maakte zij haar debuut tijdens een festiviteit voor de ex-favoriete van de koning, madame Du Barry. Later werd zij, hoewel ze al gehuwd was met een fanatieke revolutionair, in Boulogne gearresteerd door Joseph Lebon. Het noodlot bracht haar voortdurend daar waar aan de grootste gevaren het hoofd moest worden geboden.De taferelen die zij schetst van de verschrikkelijke terugtocht uit Rusland zijn zeer aangrijpend. Hoffelijkheid en respect bestonden niet meer, iedereen dacht slechts aan zichzelf, en de soldaten, gekleed in bontjassen die ze in Moskou geroofd hadden, en die ze over de lompen van hun uniformen droegen, liepen haar voorbij zonder haar te helpen. De enige die medelijden met haar had was maarschalk Lefebvre. Hij gaf haar het enige dat hij bij zich had om haar te voeden: suiker. Deze parisienne had zelfs in de sneeuw nog enig gevoel voor humor. Tegen de maarschalk zei ze: -- Het zal van korte duur zijn, maar u zult mij terugbrengen als Vert-Vert: u zult mij gevoed hebben met bonbons, en ik hoor overal gevloek in alle talen.
|
|
|
Le Figaro 1 870-10-17
|
Het slachtoffer van het theater
[1870 – Frankrijk is verwikkeld geraakt in een oorlog met Duitsland; Parijs kan onder vuur komen liggen en neemt maatregelen ]
Het zal bekend zijn dat het grootste deel van de theaters in Parijs toch al leeg bleef ten gevolge van de valse concurrentie die hun aangedaan werd door het oorlogstheater, en dat ze nu zijn omgedoopt tot noodhospitaal. En we weten ook dat dergelijke noodhospitalen zich alleen maar met de Geneefse vlag mogen beschermen als daar werkelijk gewonden zijn opgenomen. Het is voor onze soldaten een geluk bij een ongeluk dat in vrijwel geen enkel theaterhospitaal uitvoeringen plaatsvinden. Alleen het Théâtre des Variétés heeft een gewonde. En wel een dienstplichtige die, niemand weet precies waarom, daarheen werd verwezen, en wiens wond bestaat uit een keelontsteking. Na enige dagen van vakkundige verzorging meende de dienstplichtige – terwijl hij soms heel in de verte de kanonnen hoorde bulderen – dat hij genoeg hersteld was en dat het tijd was dat hij zich bij zijn wapenbroeders zou voegen. Maar hij had daarbij buiten zijn gastgevers gerekend. Als hij het hospitaal zou verlaten, zou deze ziekenboeg haar bestaansrecht verliezen. Geen gewonde meer, geen vlag van Genève, en dus geen hospitaal. Dus probeerde iedereen hem te overtuigen dat hij ziek was, in levensgevaar zelfs. En hij werd door iedereen overstelpt met liefderijke aandacht, met voorkomendheid, en een praatje. Twee artsen, vier verzorgers, en vier verzorgsters draaiden hun diensten de klok rond met hun aandacht en hun zorg. Men haalde zelfs boeken voor hem uit de naburige uitleenbibliotheek. Zelfs Vert-Vert werd bij de benedictinessen [sic] niet zo vertroeteld. De soldaat liet het zich welgevallen. Uiteindelijk veronderstelde hij dat hij echt ziek was, en tekende hij voor een verblijf dat hem het leven zo aangenaam maakte.
Paul Bernier
|
|
|
Après Ver-Vert
|
||
