In de
Vita
van Giorgio Vasari, waarvan de eerste uitgave verscheen in 1550,
kunnen we lezen hoe de Florentijse schilder Paolo Uccello
(1396-1475) gegrepen werd door het perspectief van een schilderij,
van de diepte die in staat was het platte vlak te openen.
Vasari
schrijft, in een vertaling van Anthonie Kee:
Hij
liet een dochter achter die kon tekenen, en zijn vrouw; deze laatste
placht te vertellen dat Paolo de hele nacht in zijn studeerkamer
bleef, op zoek naar de vluchtpunten van de perspectief, en dat
wanneer zij hem riep om te gaan slapen, hij antwoordde: 'O, wat is
die perspectief toch iets heerlijks!'
Ja, de
vluchtpunten van het platte vlak, en die een oneindige diepte openen
kunnen.
Zo nu het
internet. Miljarden boeken doemen voor ons op, de stemmen van
iedereen die ooit een pen of een veer gehad heeft.
En met Paolo
Uccello, met deze Paul van de Vogels roepen wij uit: ‘O, wat is die
perspectief toch iets heerlijks!’
De
vluchtpunten, en het gesloten boek van al die levens. Open U!
In een van de
tentoonstellingszalen van de Grote Bibliotheek van Het
Papegaaienmuseum tonen wij thans
Detectives en misdaadromans die een monochrome papegaai in de titel
dragen.
Dit is bij
uitstek een tentoonstelling die nimmer en te nooit niet gerealiseerd
had kunnen worden buiten het internet om.
Het internet
gaf ons de verte in de handen, en daarom ook is deze tentoonstelling
een hommage aan de onsterfelijke Paolo Uccello. Aan Paolo die
vluchtpunten vond.
|