De bank is krek ’n vrouw:

ès jong durske huppelt ze vur oew uit

en hedder niks te zuke,

mar amper wè gevurmd van lijf en leje

ist vrouwke nie tevreje

vur ze van oew uurste briefkes

de rèntjes af hè gesnoept

en mistal zisse dan héél liefkes:

lôt men ze mar bewoare,

ik zal ze wel vur oew spoare,

in mèn bloeske li oew beste kans.

 

En wilde onverwaachs gôn trouwe,

dan wil dè vrouwke wel mee bouwe,

gif krediet vur hil oew léve,

vrèjt oew op mè alterande zooi,

d’r rukske is van sier vergéve

en ze gif d’r èige ôllung blóót:

veilig en verzekerd tot in den dóót.

En mistal zisse dan héél sjarmant:

ik ben vur jou, gè bent van men,

en niemand die dè béter ken

want in mèn kluis is elke kunning klant.

 

Soms maak ik me wellis zurge,

want weet nie wètter allemol

diejp int vrouwkes bloeske zit verburge:

ist niks vur niks en veul vur ‘n bietje?

of kreg ze zèlf ok ‘n skon rooi tietje

ès mèn grèj dur nood, fiscus of stomme tilt

op ‘n hoor noa wurt gevild?

Mar mistal denk ik: lôt mar zitte,

ik gééf ‘t vrouwke veul krediet,

want al gôn ik en alleman faijiet,

’t blef un durske mè vrimde nukke

dè moet léve van men sôrt krukke.