Ik heb een poging gedaan

je taal te verstaan,

ik heb het geluid van de wegen stilgelegd,

de gong in de hal geketend

en binnenshuis mijn vier boxen

van elke trilling ontdaan,

maar door de muren klonk

het zoemen van mijn jeugd

en uit de spleten in de vloer

steeg de lach van vroege buren:

telkens verloren je woorden

hun glans in de nacht,

tot ik zag

dat niet jouw, maar mijn taal

door roestig ruis was aangedaan.

Welke taal moest ik spreken

om jou te verstaan?

Ik heb een grafiek gemaakt

van de klank van je hart

en nieuwe codes gekerfd in mijn borst.

Ik heb mijn oor op je huid gelegd

en in de zachte moedergolven

kwamen de eerste tekens

eindelijk bij me aan.