CuBra

Nieuws

Janwillem Baelemans exposeert ‘het laatste nieuwe werk’

7 April t/m 11 Mei - openingtijden 11.00 uur t/m 21.00 uur

Janwillem Baelemans (52) exposeert schilderijen en collages in gemengde technieken

in De Kerktuin, Heuvelring 120 in Tilburg. De expositie heet ‘Het laatste nieuwe werk’ en

die titel wijst erop dat de kunstenaar ondanks zijn handicap still going strong is.

Daadkracht is een kenmerkend deel van het talent van de Tilburger die sinds een jaar

of tien aan de rolstoel gebonden is. In 2004 was hij twee keer landelijk nieuws toen hij

zowel in maart als in juni in zijn scootmobiel naar Den Haag reed om daar aan de

volksvertegenwoordigers in de Tweede Kamer handtekeningen aan te bieden tegen

de 'belachelijke bezuinigingen' in de thuiszorg en de valys, het bovenregionaal

vervoer.Veel hebben die acties uiteindelijk niet opgeleverd, maar ze tekenen de

vasthoudendheid waarmee Janwillem zich inzet voor wat hij belangrijk acht. En het

belangrijkst in zijn leven is ongetwijfeld de beeldende kunst.

Het is niet zomaar een bezigheid waarmee Janwillem begon nadat hij ziek werd, nee,

hij beeldhouwt en schildert al meer dan dertig jaar. Ook dreef hij een zestal jaren

Galerie Janwillem Baelemans in Lexmond. Zelf exposeren deed hij daar nooit. Hij heeft

sowieso weinig geëxposeerd. Hij houdt niet zo van het gedoe rond een tentoonstelling.

"Geef mij maar een opdracht, daar doe je mij een veel groter plezier mee dan met een

expositie," verklaart hij.

Het werk van Janwillem Baelemans is beïnvloed door internationale grootheden als

Paul Klee, Jan Schoonhoven,John Zerzan en Pierre Alechinsky en dichter bij huis door

kunstenaars als Hans Innemee en Kees de Leeuw. De kleurrijke structuren in zijn

schilderwerk zijn altijd ritmisch van opzet en een heel specifiek kenmerk is de erin

verwerkte schriftuur. Die teksten die deel van de structuur en het ritme van het

kunstwerk zijn, schrijft Janwillem zelf, flarden noemt hij ze, omdat hij het woord poëzie, te

beladen, te hautain, en te voornaam vindt klinken. Dat zijn de flarden niet, ze sluiten

vaak aan bij de popcultuur. Hij schrijft bijvoorbeeld 'Motherfucker, zei de rapper. Heeft

hij thuis ook zo'n grote broek aan?'

Niet meer en niet minder. Zo rechtstreeks is het.

Hoe de kunst Baelemans te benoemen? Zelf zegt hij: "Vroeger toen ik een atelier had in

Ameide kwam er eens een man naar mijn werk kijken die vroeg wat voor stroming ik

eigenlijk vertegenwoordigde. Als grapje antwoordde ik toen 'Wat ik maak is neo-naïef'.

De man vond dat erg interessant. En hoe langer ik erover nadenk, ikzelf eigenlijk ook

wel. De naam neo-naïef bestaat niet, maar er zit eigenlijk wel iets in. Ik ben dus een

neo-naïeve Schilder. Arrogant he? Als het maar in een hokje past! Leve het stigma!"

Er is niets arrogants aan, om zichzelf neo-naïef te noemen. Door te kiezen voor het

woord naïef verwijst naar een soort van kinderlijke oprechtheid, naar schilderen om het

plezier van het schilderen, naar het afzweren van bluf of gewoonte en stigmatiseren.

Zo is zijn werk, recht voor zijn raap.

Als voorbeeld geeft hij" toen met een fijn penseel, nu met een blokkwast", maar toch is

zijn toets subtiel. Hij gebruikt soms felle kleuren en toch spreekt er stilte uit zijn

composities.

"Gevoel voor compositie zit hem niet alleen in klank of kleur of woord maar in alles

waarmee je creatief kunt zijn. Ook een kok die de juiste spullen bij elkaar doet om een

lekkernij te maken, bezit het," vindt Janwillem. Hij is een schilder in de marge van de

grote kunstwereld, maar eist met recht zijn plaats op. "Klagers geen nood, pochers

geen brood," zegt hij en gaat zijn eigen weg. En het liefst verzwijgt hij zijn lichamelijke

handicap. Hij gaat open en bloot de strijd aan met de kijker. Hier spreekt een

kunstenaar zonder beperkingen.