Nieuwe Tilburgsche Courant - zaterdag 30 maart 1929

 

 

Van vroeger dagen 107: Kinderspelen 4

 

In "Kinderspelen 1" noteerde ik een Vastenavondliedje. Nu werden mij naar aanleiding daarvan een paar Driekoningenliedjes gezonden en 't zou daarom niet van waardeering getuigen, als we ze ditmaal achterwege lieten. Hier zijn ze. Het zou nog aardiger zijn, als we niet alleen op 6 Januari 's avonds een of meer lampions zagen, in handen der kleuters, doch ook een "driekoningenster", zooals Timmermans ze zag, om er "Als de ster bleef stillestaan" in terug te vinden.

 

     Op eenen Driekoningenavond

     Op eenen Driekoningendag,

     Zat Maria Magdalena (bis)

     Al op ons lieven Heerkes graf. (bis)

     Maria Magdalena

     Staat op van den bitteren dood,

     Uw zondekes zijn er vergeven,

     Al waren zij nog zoo groot.

     O, sterre, o, sterre,

     Gij moet er niet stille staan,

     Gij moet er met ons naar Betlehem gaan.

     Betlehem is die schoone stad,

     Waar Maria met haar klein kindeke zat. (bis)

     Hoe kleiner kind, hoe grooter God*

     Die hemel en aarde geschapen had.

 

* Anderen zingen: "hoe grooter schat".

 

Een ander luidt:

     Driekoningenster, Driekoningenster,

     Wij zoeken den Heer en hebben hem gèr,

     Wij kloppen al aan Herodes zijn deur;

     Herodes, de koning, kwam zellevers veur.

     Ei moeder, hoe ziet'r dat kindje zoo zwart

     Het is gelijk den duivel zijn hart.

     Ei, Magdalena zat op den bitteren dood.

 

     Op eenen Driekoningenavond

     De bakker sloeg zijn wijf.

     Al met een dikken knuppel

     Geduchtig op d'r lijf.

     De knuppel, die wou niet breken.

     De vrouw, die wou niet spreken.

     De knuppel, die brak,

     En de vrouw die sprak,

     En de boer viel op den krintenzak.*

 

* Anderen zingen: "Maar de bakker moest in den kriekenzak".

 

Als de kinderen dan niets ontvangen, zingen ze weer op andere melodie:

     Ik heb gezongen en niks gehad.

     Snij maar een stuk van 't verkensgat.

     Snij maar diep, snij maar diep,

     Snij maar in mijn vinger niet.

 

 

Schreven we vorige maal over "aftelrijmen" die we uit Tilburgschen mond vernamen, we ontvingen de volgende:

 

     Ine, mine, mutten,

     Tien pond grutten,

     Tien pond kaas,

     Ine, mine, mutten

     is de baas.

     Wil je 't niet gelooven,

     Klim naar boven,

     Klim in de mast,

     Ine, mine, mutten,

     Ik pak je vast.

 

     Iepse, iepse, aardemop.

     Iepse, iepse, boterknop.

 

     On, bon, bari,

     Februari.

     Maart, April,

     Kiest, wie je 't liefste wil.

 

     Mijn vader wou laatst een kraam opslaan.

     Raadt eens, hoeveel spijkers er in zijn gegaan?

      (dan zegt een ander kind: Tien)

      (de afteller vervolgt)

     een, twee, drie, vier, vijf,

     zes, zeven, acht, negen, tien.

     Hebt ge den dief niet gezien?

     een, twee, drie, vier, vijf, zes,

     zeven, acht, negen, tien, elf.

     Gij bent de dief zelf!

 

     Een, twee, drie, vier, vijf, zes,

     zeven, acht, negen, tien, elf.

     Mijn scheepje vaart naar Delft.

     Mijn scheepje vaart naar Amsterdam,

     Daar vraag ik een boterham.

 

     Une, une, nèke,

     posteleine stefke.

     Man en vrouw,

     Kindren in de rouw.

     Meid en knecht,

     Ik ga trouwen

     En gij moet weg.

 

     Ikke en ons Jantje

     Zaten in een mandje.

     Jantje riep:

     "Gij bent hem eerlijk niet!"

 

     Ik ging laatst naar den bakker,

     En haalde een brood,

     Ik kreeg twee taartjes,

     Een wit en een rood.

     Welk kiest gij?

     Het wit of het rood?

 

     Ikke en mijn nichtje,

     Lief gezichtje,

     Hebt gij niet een hemdje voor mij?

     Neen, ik heb er zelf maar vijf.

     Twee in de wasch,

     Twee in de kas(t),

     Een aan mijn lijf,

     Dat zijn er samen vijf.

 

     Er zat een aapje in het bosch,

     Het wist niet, waar het kakken mos (moest).

     En kakte in zijn hemmetje,

     En kreeg toen voor zijn bemmetje.

     En riep toen: au, au, au,

     Zijn gat zag paars en blauw.

 

     Er was eens een vrouw,

     Die koeken bakken wou.

     Het meel dat wou niet rijzen,

     En de pan viel om,

     En de koeken waren krom.

     En de man die heet Van Gijzen.

 

Dit stukje folklore is natuurlijk nog heel wat aan te vullen en uit te breiden. Het is aan belangstellenden hiertoe mede te werken. Gaarne verleenen wij daarbij zooveel mogelijk hulp.

 

A.J.A.C. VAN DELFT

Tilburg, 17 Maart 1929