> home
>
speciaal
>
auteurs
>
teksten
>
Brabants
> audio |
> terug naar Cuny
Suselbeek
|
Cuny
Suselbeek
columns
Loszittende tranen
Als ik
aan huilen denk, dan zie ik de rollende tranen van Maxima in haar
trouwjurk. Zelden iemand zo mooi zien huilen. Of aan voormalig
politica Elske ter Veld die, alweer jaren geleden, voor het oog van
het Nederlandse volk, in luid snikken uitbarstte tijdens een
persconferentie. Iets minder charmant, dat wel, maar het was
spannende televisie. Dat is tegenwoordig wel veranderd. Huilen voor
de camera is erg in. Maar huilen in het openbaar gebeurt niet vaak,
heeft ook iets ongemakkelijks, vooral voor toeschouwers. Stond
laatst in de supermarkt en passeerde een jonge vrouw die luid
snikkend de boodschappen in haar karretje legde. Oh jee. Wat nu?
Misschien heeft ze d’r man wel verloren of is ze ernstig ziek?? Of
niet goed bij d’r hoofd?? Ik weet niet wat ik moet doen. Moet ik er
naar toelopen en troosten, een gebaar van medeleven maken??? Stel je
voor dat ze straks met een ellenlang verhaal komt. Of me wild van
zich afslaat? Bij kinderen die in het openbaar huilen voel ik die
aarzeling niet. Ik troost direct. Maar een onbekende volwassene
spontaan troosten is toch andere koek. Moet ineens denken aan mijn
oude Amsterdamse kroegbaas. Ouderwetse straatvechter. Voor niets en
niemand bang. Kon zonder ook maar met zijn ogen te knipperen een
flinke kopstoot uitdelen. Maar als de Italiaanse Pavarotti snoeihard
door de kroeg galmde, dan stroomden de liters tranen in een
melodramatische waterval de kroeg uit. Misschien wel geholpen door
wat overvloedige inname van bier. Maar toch. Mijn moeder zaliger kon
er trouwens ook wat van. Al bij het horen van de eerste tonen van
het Wilhelmus werden de zakdoekjes fluks uit de mouw geplukt. Ik
vrees dat ik erfelijk belast ben. De overtreffende trap huilebalk
van de familie. Stond laatst voor een prachtige, oude eikenboom. Te
snotteren van ontroering. En ik wist ineens welke hulp daadwerkelijk
nodig is bij een spontaan tranendal. Bied een zakdoekje aan.
|
|
|