Duffe liedjes
Met
grote regelmaat spelen er verschillende liedjes door mijn hoofd. En
het zijn niet zomaar liedjes. Neen, het zijn duffe liedjes. Oerduffe
liedjes. Liedjes waarvan het bestaansrecht al jaren is verlopen.
Donderdagmorgen tien uur, vrolijke bui, in de gang, op weg naar het
kopieerapparaat. In een onverklaarbare opwelling komt het dan vanuit
het niets ineens naar boven borrelen: JAAAAHH wij dansen samen de
Bostella, tralalalala. Ergerlijk is dat ik meestal maar een regel
ken. Dus na de JAAAAHHH wij dansen samen de Bostellaaahh
tatatatataaa komt dan vervolgens helemaal niks. Om dit gebrek te
compenseren zing ik de zin dan maar een paar keer achter elkaar
zodat het toch nog een beetje op een liedje lijkt. Ik heb trouwens
nog nooit iemand gehoord die zei dat ie dit weekeinde de Bostella
ging dansen. Maar hoe kom ik er toch bij om vanuit het niets zo’n
ongelooflijk oubollig lied in te zetten? En dan nog hardop ook.
Zodat iedereen, maar dan ook iedereen op de gang kan horen wat een
bejaard gebakje ik ben?
Mijn
moeder kon vroeger overigens zomaar, zonder enige aanleiding
spontaan een Faria Faria Faria Faria Faria Faaarieeejaa…inzetten,
maar dat was nog binnenshuis. Wat bezielt me sowieso om die belegen
nummers te onthouden? Uit de radio komen dagelijks de meest
prachtige liedjes, ik heb tientallen cd’s met bijzondere liedjes.
Maar nee, ik moet zo nodig van die oude schimmeldingen zingen. In de
auto (onnodig te vermelden dat ik dan alleen zit) zing ik voor ik
het weet: Salle we ‘t nog ‘n keertje overdoen??? Liefst compleet
gezongen met de nasale klanken van Adele Bloemendaal. Want het was
niet naar m’n siiin. Daarvan ken ik dus de tweede regel. Liefst
daarna nog een keertje herhalen omdat het zo lekker klinkt. Twee
regeltjes is tenslotte nog steeds geen liedje. En van het een komt
het ander en voor ik het weet zit ik midden in de …..Hij was maar
een clown… in ‘t wit en in ‘t rood……Zou er een therapie voor zijn?