Twee lange Saradagen

 

50 is een mooie leeftijd. Voor een Franse kaas dan. Want voor een voormalig vrolijke veertiger is het toch even wennen. En dat wennen dat is in de afgelopen twee lange dagen van mijn Saraleven in een stroomversnelling gekomen. Want op mijn eerste officiële 50plus dag komt de schok hard aan. Tussen alle vrolijke  felicitatiekaarten zit een zakelijke brief van mijn huisarts. Het gaat om een officiële brief want er zit een met de hand geplakte postzegel op. Een brief van mijn huisarts met een handgeplakte postzegel baart mij onmiddellijk zorgen. Er is iets goed mis. Mijn laatste dag heeft geslagen. De uitslag is niet goed, waarvan weet ik nog niet. Kortom mijn hartslag stijgt in korte tijd naar ongekende hoogte dus ik scheur ongeduldig de envelop open. De inhoud van de brief doet mij even wankelen op mijn doorgaans toch stevige onderdanen. Als nieuwe 50plusser word ik uitbundig begroet en kom ik in aanmerking voor een onderzoek naar blablabla. Aanmelding met mijn 50-jarig oude lijf dat immer nog goed werkt, staat met datum en tijdstip vermeld. Ik sta perplex. Ik ben zegge en schrijve precies 1 dag….let wel………

1 dag 50 geworden. Beetje timide leg ik de brief in een hoekje van het bureau om het nieuws een paar daagjes te laten bezinken. En mijn leventje kabbelt vervolgens rustig door naar dag 2 van mijn prille seniorenbestaan. Tot ik een dag later wederom diep wordt getroffen door een-niet-kwaad-bedoelende-maar-ik-zeg-het-toch-maar-even-50extraplusplusser. Aangeschoven aan tafel tijdens een workshop voor schrijven laat zij mij weten dat er in de regio hele leuke schrijflessen gegeven worden. Tenminste als je lid bent van de KBO (Katholieke Bond voor Ouderen). Gevolgd door een veelbetekende indringende blik. Ik frons mijn wenkbrauwen met licht verbaasde en tegelijk verontwaardigde uitdrukking en kijk haar vervolgens tien lange seconden rechtstreeks 3 centimeter lager in haar stoel. Ze bindt onmiddellijk in maar kan het toch niet laten om zachtjes te mompelen dat ik toch zeker wel tot die doelgroep zal behoren. Eenmaal thuisgekomen moet ik het slechte nieuws in alle stilte verwerken. Ik ben inmiddels twee dagen Sara en naar het schijnt nu al reddeloos verloren. Hoe lang heb ik rondgelopen terwijl het verouderingsproces aan de buitenkant zich allang heeft voltrokken? Waarom heeft niemand iets gezegd? Nog een wonder dat er geen vliegende rollators in mijn brievenbus zijn gevallen. Of andere hulpstukken. Alle spiegels in mijn huis zijn inmiddels verwijderd. En ik denk dat ik mijzelf maar een lekker stukje Franse 60+ camembert koop. Heb ik tenminste nog iets om naar uit te kijken.