Nieuwe Tilburgsche Courant - zaterdag 12 augustus 1922

 

 

Dorpspolitiek - De vox populi

 

 

Tableau: De Nieuwstraat, beter bekend onder den naam van Botstraat, genaamd naar den illusteren stichter, den Heer P. van Ostade, alias Peerke Bot.

Tijd: Twee uur na den middag van een schralen winderigen zomerdag, anno 1922.

 

Een groepje vertegenwoordigers van het schoone geslacht staat druk gesticuleerend de gewichtige gebeurtenissen hunner respectieve huishouding en wat daarmede in verband staat te bespreken. Plotseling, als de discussie haar hoogtepunt heeft bereikt, komt een reusachtige stofwolk aanrollen, een van die cyclonen, welke men slechts aantreft in de Botstraat, en omhult in haar woeste vaart de snaterende groep. De conferentie is verstoord. Zakdoek, voorschoot en zelfs een baaien rok moeten er aan te pas komen om mond, neus, oogen en ooren van den indringer, in casu des Botstraats zand, te ontdoen. Woedend over dezen onverwachten aanval trekt een der schoonen van leer en krijscht: "'t Is ver..... ongepermitteerd dè ze ons hier mar mee dieë rotweg laoten zitte. De huize staon der nauw al host vèfentwintig jaor en der is nog gin eens iets aon de straot gedaon. 's Zomers waaien oew oogen bekaant uit deur de stobber en 's wenters motte toe over de ènkels deur 't slèk modderen." "Onder ons gezee en gezwegen," repliceert een ander, met een stem als wilde zij de heele straat tot getuige roepen, "as d'n burgemister hier mar wè meer deur mos om naor z'n spinderij te gaon, dan zomme wel veraandering krège. Vruger, toen er nog gin trottwaars lagen in de Bèrg, liet ie 'n schoon pedje legge neffe 't kerkhof om gin natte voeten te krège. Rond de spinderij liggen overal goei wegen, daor heet ie wel veur gezùrgd. 'n Endje wijer zèn snotdorrie buke bumkes neffe 't kerspoor gezet, om den boel mar schoon te maoken."

"Heur es hier," zegt een derde, "ge mot van onzen burgemister gin kaot spreke. Het is aollemaol wel waor wè ge daor zegt, mar ze hebbe toch pas nog in de kraant geschreve, dèt ie zooveul in Gool hé toe stand gebraocht." "Jao. jao," zegt nummer 3, "kèk is wèt 'nen hoop trottwaars er nie gelee zèn. Ze ligge aollemaol wel nie overal effe rècht, mar toch goed hoog. 't Waoter loopt bij regenbuien hier en daor wel in huis, mar van den anderen kaant heeget ok z'n goei zij. Jan van Heugten kan mee z'n auto gin man op de trottwaars aonrijen. (Het raadslid van den Berg kan daar gerust zijn, doch ik zou het den raad willen geven z'n eigen bierwagentje niet zoo midden op den weg te laten staan, om nog grootere ongelukken te voorkomen.) En kèkt 'ns naor ons Raodhuis. Is dè gin pronkjuweel! Van onderen toe boven vol mee St. Jannen en St. Jannekes en zoo'n schoon geschilderde raomen! Veur 'nen hoop geld. En dan durve ze nog te zegge, dè 't Raodhuis te duur is. De meensche zèn ok nie gauw content, wè zegde gij Jaans?"

Jaans, een pootig wijf uit de sokkenbuurt, is veel practischer aangelegd dan haar kakelende vriendinnen en houdt blijkbaar van maatregelen nemen. "Ge most," zegt ze, "'nen Botstrateneer in de Gemeenteraod zien te krijgen. Die kan dan jullie belangen verdedigen. We hebben naaw toch vrouwenkiesrecht en ge hèt dus veul te zeggen." "Dè kunde begrèpe," snipt nummer 1, "dan duurt et nog veul te lang veur we harden weg hebben. We kosse veul beter 'n paor man uit de buurt naor 't Raodhuis sturen om 'nen harden weg te vraogen, bijv. 't Stijf Kersetje en de Koppendokter. We zullen ze eerst een flinken taaie geven, dan hebben ze nog al veul praot." "Ge kunt er wel es mee laachen," zegt nummer 2, "mar 't is treurig genog, dè we zoo deur de Gemènte vergete worren. Op de Botstraot schijnt 'ne vloek te rusten. Mar ik gao es 'n bèkske koffie zetten, komde gellie 'n slukske mee vatten?"

Natuurlijk waren allen hiervoor te vinden en verdween de vergadering binnenshuis, zoodat observator geen verdere waarnemingen kon verrichten. Uit het hierboven aangehaalde blijkt echter voldoende hoe de meening der bewoners van de Nieuwstraat is en lijkt het mij ook geenszins overdreven, dat men deze straat eindelijk 'ns recht zal doen wedervaren, waarmede men reeds te lang gewacht heeft.

 

U, mijnheer de Redacteur, dankend voor de plaatsruimte.

 

X.

Goirle, 11 Augustus 1922