Nieuwe Tilburgsche Courant - woensdag 12 augustus 1925

 

 

Straattafereeltje

 

 

Stil ligt 't straatje in de blakerende middagzon... 'n Paar morsige kinderen, met zwarte gezichten en 'n behoorlijke hoeveelheid vocht onder den neus, wroeten in 't zand. Enkele vrouwen, mouwen hoog opgestroopt, handen in de zij, staan druk te redeneeren over 't gewichtige feit, dat 't toch zoo heet is. 'n Vischkoopman prijst luidop z'n waar aan, almaar verkondigend dat je nou maar bakken kunt.

 

- Mòtte gullie ginne visch hebben, vraagt hij bij 't troepje buurvrouwen gekomen, schoone vorschen bukkum soms?

- Zè de zot, meens, visch ete mee zò'n wéér.

- Jao, mar 't is goei.

- Dè zal wel zijn, as ge 't zelf zegt. Hij stinkt aanders gemèn, hùrre.

- Wè, wilde zegge, dè mènne visch stinkt? Kèk is, wenne schoone schol. En kèk diejen bukkum is, heddem oot schónder gezien?

- D'r ligge aanders rotte genog bij.

- Jao, dè komt van 't wéér, 't is ook vus te héét.

- Hoe 't komt kan me nie schille mar ik lus 'm nie...

- Afin, dieje schellevisch ziet er nogal fesoendelijk uit. Wè kost die?

- Zeuve stuiver de kilo.

- Zède gek, vent, zeuve stuiver, daor mot mènne meens 'nen hillen dag vur werke. 'k Geef oe twee dubbeltjes en ginne cent méér.

- 'k Kaan ze nie minder geve dan dertig cent.

- Lao we dan 't verschil deele, ik geef 'n kwartje.

- Dè kan ik nie doen.

- Dan haauwt oewe visch mar.

- Vurruit dan mar, hoeveul motte hebbe?

- 'ne Kilo...

Terwijl de visch wordt afgewogen en een van de vrouwen vertelt dat Jans van den melkboer van de trap gevallen is en drie ribben gebroken heeft, sluipt een kat ongemerkt tusschen de beenen der nieuwsgierig luisterende dochteren Eva's door en weet van 'n onbewaakt oogenblik gebruik te maken om een visch, 'n dikke schelvisch, van den wagen te kapen en er hard mee weg te loopen.

- Potdome, daor lopt me dè bist mee 'ne visch weg. Hier... hierrrr... lillek mormel. Maar de zoo lieflijk aangesproken kat heeft er maling aan en gaat doodkalm 'n eindje verder d'r prooi zitten verorberen.

- Dè's jou kat, Mie, zegt een vrouw tot de koopster van de schelvisch.

- Dè's nie, dè's die van Bet uit 't Koffiedikstraotje.

- 't Is wel waor, 't is de jouw. 't Is 'n zwarte mee 'n wit stèrtje.

- Jè toch, ge hèt geleik, maar wè kan 't mèn eigenlijk schille.

- Zoveul, dè gij 't betaole zult, mengt zich de koopman in 't gesprek.

- Wè, mot ik dè betaole, zède geleik gek, vent, dè zómme wè schons zèn, dè kan ik toch nie hellepe.

- Wel, naturlek kunde gij dè hellepe. Gij mot op oew kat paase. Drie stuiver mot ik hebbe, op z'n minst...

De juffrouw wenschte hem den dood door gebrek aan asem toe...

- Dè zumme dan toch 's zien, as ge mèn nie hil gaauw drie stuiver betaolt, dan geef ik 't aon bij de pelisie.

- Wè kan mèn de pelisie verr....

Intusschen kauwde de oorzaak van de ruzie doodbedaard op 't staartje van den visch.

- 'k Gooi sebiet oew kat mee 'ne steen op d'r harsepan.

- Daor schiete niks mee op, ge krègt toch gin cente.

- Dè zumme dan toch wel 's zien, herhaalt de koopman. Betaolde nie? Dan haauw 'k van jouwe kilo 'n visch aaf.

- Dan kunde hil oew zooi wel haauwe, en ge krègt ginne cent. En meteen retireert ze in haar huisje.

- Nee, dè gao zó mar nie, zegt de koopman en stapt haar na.

 

Wat er binnen gebeurde, is met geen pen te beschrijven, maar dat 't er niet vreedzaam naar toe was gegaan, kon men opmaken uit 't feit, dat na den strijd een paar potscherven, een gebroken bezemsteel en 'n stoelepoot in kwistige wanorde over 't slagveld verspreid lagen. En de kat lag behaaglijk in 't zonnetje te spinnen, onbewust van de vreeselijke gevolgen harer misdaad. In 't huisje, dat even te voren nog weerklonken had van 't krijgsgehuil, was de rust weergekeerd.

Stil lag 't straatje in de middagzon... Morsige kinderen wroetten in 't zand...

 

BUCCUM