Nieuwe Tilburgsche Courant - vrijdag 7 juni 1935

 

 

Jac. Urlus V

 

Gevierde tenor vrij plotseling overleden

 

 

De heer Urlus was den laatsten tijd reeds eenigszins lijdende. Gedurende twee jaar was zijn gezondheidstoestand minder goed en de zanger heeft dan ook verscheidene operaties moeten ondergaan. In zijn omgeving koesterde men de stellige hoop, dat de oude krachten zouden terugkeeren en ook Urlus zelf vond in deze hoop telkens weer nieuwen moed. Zijn geheele leven heeft zich gekenmerkt door een ongemeene wilskracht en die heeft hem dan ook door de moeilijkheden van de laatste jaren heengeholpen. Daardoor is het overlijden van den gevierden zanger ten slotte toch nog eenigszins onverwacht gekomen.

De begrafenis zal a.s. Dinsdagmorgen te Noordwijk plaats hebben.

 

 

 

Nieuwe Tilburgsche Courant - vrijdag 7 juni 1935

 

 

Bij den dood van Jacques Urlus

 

Uit zijn Tilburgsche jeugd

 

 

In een reeds eenigen tijd geleden bij Van Holkema en Warendorf's Uitgeversmaatschappij verschenen levensverhaal van Jacques Urlus lezen we o.m. het volgende:

 

Voor zoover ik mij kan herinneren, onderscheidde mijn geboorte zich door niets speciaals. Ik was de tweede van boven af en na mij zouden er nog zeven komen. De oudste stierf héél jong, daarna werd ik de oudste. Een jaar oud werd ik in een dekentje gewikkeld om te worden meegenomen naar Tilburg, waar wij vijftien jaar zouden blijven.

Er was niets bijzonders aan het knaapje Jacques Urlus. Op de Fraterschool leerde ik; van de lessen heb ik, tot mijn twaalfde jaar, zeker niet meer dan vijftig procent gevolgd. Geen leerplichtwet, helaas, hield de kinderen op school. Als er wat in het allengs sterk vermeerderde huishouden te redderen viel, moest het oudste kind invallen. Boodschappen verzorgde ik; spoedig al rustte ook op mij de plicht om toezicht te houden op vier, vijf, zes, zeven jongeren. Ik heb wel eens zuchten geslaakt en wel eens stiekem gemopperd. Maar... ik zong. Ik zong uit volle borst, en dat vergoedde veel. Dat vergoedde alles. Want moeder, niet sterk, maar opgewekt, moedigde mij aan, en vader... van hem heb ik het, dat is zeker.

Lezen en zingen, zingen en leven, dat waren dan mijn liefhebberijen; ik kreeg er nooit genoeg van. Op de Fraterschool, waar ze mij met vijf jaar al in de eerste klas hadden gestopt, zong ik liedjes en solo'tjes, in het kerkkoor werkte ik dapper en luidkeels mee, thuis schalden vaders opera-zangen en mijn schoolversjes om het hardst, maar al dat zingen bevredigde mij toch niet op den langen duur.

"Wat is muziek nou eigenlijk?" heb ik op een goeden dag geïnformeerd bij een medearbeider. Ik scheen vader om de een of andere reden die vraag niet te willen stellen, en ik kwam terecht bij een draaier. "Muziek?" zei die, "nou, dat zijn zoo teekens op een papier. Ga maar eens in een muziekwinkel en vraag daar naar een muziekstukje, dan zul je 't wel zien." Teekens op een papier! Ik heb van dat antwoord toen niet veel begrepen, maar de zaak zelve liet mij geen rust. Wat is muziek? Een verre verwant, Smarius was zijn naam, was in die dagen onderdirecteur van de Korvelsche Harmonie in Tilburg. "Wat is muziek?" vroeg ik hem. En hij antwoordde: "Wat muziek is, dat wil ik je leeren, maar veel tijd heb ik er niet voor. Kom bij me, 's middags tusschen twaalven en half twee, dat is mijn etensuur, dan zal ik zien wat ik voor je kan doen." Nu, en zijn schafttijd was ook mijn schaft. Ik ging bij hem op les. Ik kocht op zijn advies een gezangboekje van Worp. "Je moet de versjes gaan uitschrijven," zei Smarius, "dan leer je de noten gemakkelijker." Maar dat uitschrijven, dat had ik niet noodig. Ik zag de noten, en meteen had ik de wijs te pakken. Het boekje van Worp, dat kende ik in een oogenblik uit mijn hoofd.