Nieuwe Tilburgsche Courant - zaterdag 14 september 1901

 

 

Tilburg des Zomers 20

 

Onder de vele zaken die, het bespreken overwaard, nog altijd niet in mijn zomersch geschrijf plaats hebben gevonden, behoort het Volksconcert in het Wilhelminapark te worden genoemd. Dat ik er dan nu over spreke, want anders zou het met den zomer en met het zomersche, waartoe die muziekuitvoeringen immers ook behooren, zijn gedaan. Reeds worden de avonden kil, de morgens mistig en glijdt een bruingele tint zachtkens over de nog groene boomen heen. Ik mag ze wat gaarne die volksconcerten, vooral ook die gegeven worden in het Wilhelminapark. In de eerste plaats houd ik erg veel van goede muziek, in de tweede plaats zie ik gaarne mooie parken en ten slotte is het mij een waar genoegen het volk in kalme uitspanning te zien, al beweer ik niet, dat alle muziek goed, alle parken mooi, iedere uitspanning des volks kalm te kunnen heeten.

Parken zijn een weldaad in een stad. De longen waardoor den menschen de versche lucht toe wordt gediend, de plekjes waar het oog iets van de natuur terugvindt, waar de stedeling een oogenblik vergeten kan, dat hij zooveel in de huizenzee te verblijven heeft. Hoe grooter de stad is, hoe ruimer de behoefte aan zulke parken wordt en tegenwoordig is men zoozeer doordrongen van deze waarheid, dat geen enkele stad van beteekenis nieuwe wijken doet verrijzen zonder dat eerst en voor alles ruime stukken grond worden afgepaald, waarop flinke openbare lusttuinen worden aangelegd. Het is daarom ook eene uitstekende gedachte geweest het Veldhovenplein in een Wilhelminapark om te zetten. Ik wil niet de vraag behandelen of het zeer doelmatig is geweest zoovele boomen om te hakken; of het opsnoeien dier boomen sierlijkheid heeft medegebracht; of men niet beter - en voordeeliger - had gedaan den grond niet op te hoogen, én met het oog op den wasdom van gras en heester én met het oog op den modder- en vochttoestand der omliggende wegen en huizen: dat alles ligt buiten mijn lijn.

Maar zooals het nu is, vormt in ieder geval het lieve park een sieraad voor de stad. Er is wél gewoekerd met de ruimte en de tuinarchitect heeft heel fraai vergezichten weten aan te brengen, en heel mooi van een waterpartij, met sprekende bloemperken en treurende wilgen over een knoestig en rugkrommend brugje, weten gebruik te maken. Ik wil mij echter onthouden van eene beschrijving. Wie weet wat later nog geschieden kan, en bovendien ieder kan zelf gaan kijken hoe het daar als een groenende lustwarande midden in den huizendriehoek het oog van den voorbijganger aangenaam streelt.

Wanneer er iets te doen is, wanneer de courant een volksconcert aankondigt, gaat het publiek er gaarne heen. En dan moet gezegd worden, het publiek weet zeer dankbaar en netjes te genieten van hetgeen er geboden wordt. Lieve kinderen aan de hand van heldere dienstboden; jonge dametjes aan wier elegante kleeding men niet altijd den maatschappelijken stand zou onderkennen; bedaarde wandelaars in stemmige Zondagskleedij; moeders met gelukkig kroost en vaders naast den kinderwagen, waarin de jongste telg, die bij de meeste goede menschen in onze stad niet bij dienstboden kan worden achtergelaten, iets waarop die jeugdige wereldburger intusschen niets achteruitgaat. Want moederszorg is toch maar alles voor het kind!

Al dat lustige volkje dwarrelt en wiemelt bont en schilderachtig door en langs elkaar, en wanneer ge u plaatst hetzij nabij den Herteningang of ergens op den grooten parkweg, zóó echter dat ge een blik op de groene grasvelden heen naar den muziektempel werpen kunt, dan is het alsof in een heldersprekende bioscoop u een panorama wordt vertoond van altijd rondtrekkende menschen, in veelkleurige kleederdrachten, óm den vijver, óver de brug, lángs de kiosk en weer óm den vijver heen. De muziek weerklinkt frisch en aangenaam onder en te midden van al dat groen, en vele personen, oud, en groot en jong en klein - de échte liefhebbers zeker! - staan geduldig en belangstellend rondom de kiosk te luisteren, zoo nabij om niets te missen van het muzikale genot. Wat dit aandachtig en ordelijk luisteren betreft is Tilburg zonder twijfel éénig onder de steden. Hier geen gehos, gezang, geen baldadige lummels die den boel voor de anderen bederven. Dat dit zoo blijve! Het schenkt den uitvoerders voldoening en maakt het geheel tot werkelijke volksontspanning. En voor dit laatste is heel wat te zeggen. Trouwens niet alleen het volk in den gewonen zin geniet van zoo'n parkuitvoering. De café's rondom hebben voor de deur hunne rustende bezoekers en Orpheus, de fraaie "moskee", geeft velen van af het balkon gelegenheid én oog én oor te doen genieten wanneer het Wilhelminapark heeft zijn volksconcert.

 

FLANEUR