Frans van Gèssel

IN DE SFEER VAN KÈRSMIS

 

Ze han geloope over wege mé kaarsporre en diepe kùile.

Aon d'n nachtelijke himmel ston 'n hèld're maon.

Bègelicht dur duzende stèrre en gegisseld

Dur 'ne snééjende wind, kwame M'ria en Josef in Betteljem aon.

 

Ze klopte bè de mense op raome, op vensters en durre,

Mar kreege van niemes gin enkel geheur.

En sjokte toen wijer over bonkige kèijer

De kronkelige stròtjes en steegskes deur.

 

Ze vonde mé de leste unne bouwvallige stal.

Jozef, die tèine waar, leeg en ùitgeput

Ha zittend op de raand van d'n drinkesbak

Mé bèij z'n haand, zunne kop onderstut.

 

M'ria lin d'r zwangere lijf vurzichtig nir

Op wè strauwsel, op d'n hard' leme grond.

Muug en ùitgeblust. Efkes wè ruste en bèkomme,

Zodè ze d'r krachte opnijt wir hèrvond.

 

Toen is 't Kiendje skreuwend geborre,

'n Koor van cherubijne zweefde bove de stal.

Ze zonge en spulde: "Gloria in d'n hoge !"

En brochten 't nijts mé himmels bazuingeskal.

 

In stille aonbidding gonge de hèrders dur de kniejes.

Drie Wijze han goud, wierook en mirre meejgebraacht.

Unne vorstelijke krommen èirm vur 't Jezuskiendje,

Dè iedereen al zòlang ha verwaacht.

 

Op de stalrùmkes de waosem van de koei die stòn te nèrke.

't Rammelend geluid van de kettinge die langs de stalreep skaare.

Nao 't voejere bleft d'n boer in gedaachte stilstòn en zî:

"Vur 't zèlfde gèld ha M'ria ok hier d'r Kiendje kunne baare."

 

In huis de kèrs'boom op 'n tùffelke, in d'n hoek van de kamer.

'n Paor kleuve smeulend in d'n ope haard.

Op d'n dresswaar de stal mé 't kribke.

Huiselijkhèd, wèrmte, rust en stilte, vrede op aard'

 

Vrede op aard' ? We blééven 'r al zò lang um vraoge,

Ondanks al 't geweld en al 't gevèicht.

Of is 't alleen mar 'n vuurrig verlange ?

En kùmt 'r miskien tóch niks van terèicht.