"Op een dag deelde een jachtopziener ons mee dat hij al verschillende keren een man had zien rondscharrelen in de schorren ( een deel van de Schelde richting Hoogerheide) die deel uitmaakten van een jachtgebied waarop hij toezicht had. Hoewel hij de man al verschillende keren in zijn doen en laten had gevolgd was hem nooit iets bijzonders opgevallen. Toch vertrouwde hij de zaak niet en meende dat de bewuste persoon daar niet met de beste bedoelingen rondliep. Die dag waren we door andere werkzaamheden niet meer in de gelegenheid om de betreffende schorren te gaan bekijken. De volgende dag echter wel en toen waren we daar al vroeg aanwezig. Het was laag tij en in de grote kreken die links en rechts door de schorren liepen stond geen drup water. Er lag sneeuw en het was vreselijk koud. De temperatuur lag zo’n graad of zes beneden het vriespunt en een harde noordenwind joeg de sneeuw hier en daar tot hopen bijeen. Ook de schorren, die bij de laatste vloedstroom niet geheel waren ondergelopen, waren op sommige plaatsen met een dun laagje sneeuw bedekt. De bruine stengels van de afgestorven lamsorenplanten, die in de schorren veelvuldig voorkwamen, waren bezet met duizenden wildzangvogels. In de sneeuw zochten vele van deze vogels naar het zaad dat door de planten zo rijkelijk was uitgestrooid en in de aangeslibde grond was achtergebleven. Het viel ons op dat het overgrote deel van de hierbedoelde vogels barmsijzen en fraters waren. De grijsbruin gestreepte barmsijzen met hun helder rode petjes en hun zwarte kin staken af bij het wit van de sneeuw waarbij zij niet onderdeden voor de fraters die met hun lichtgele snavels en hun rozeachtige stuit in groten getale aanwezig waren. Toen we de plaats bereikten waar de man regelmatig was gezien ontdekten we tussen de lamsorenplanten een grote tak waarop hier en daar nog enkele lijmstokjes waren gesteld. Door de weersomstandigheden hadden de lijmstokjes niet voldoende kleefkracht meer om er mee te kunnen vangen. In de directe nabijheid van die tak lagen tientallen dode barmsijzen en fraters. Aan deze vogels kleefde vogellijm en ze waren vermoedelijk ten gevolge van uitputting omgekomen. Boven ons cirkelde een blauwe kiekendief. Deze had zich al als opruimer van de dode vogels aangemeld. Terwijl wij in de schorren van de ene naar de andere plaats liepen, vlogen aanhoudend grote kluchten barmsijzen en fraters weg. Toch waren deze vogels niet bang want soms streken ze slechts enkele meters van ons verwijderd neer. Ze hadden geen oog voor de grote roofvogel hoog in de lucht. In de kreken zagen wij dat het tij was gekeerd en dat het water weer opkwam. Het was hoog tijd om het gebied te verlaten. Wij hadden genoeg gezien en namen ons voor om dat terrein zo veel mogelijk in de gaten te houden. Beschermde vogels werden er gevangen, dat stond voor ons wel vast. De schorren die door veel vogelsoorten werden bezocht, konden door de vogelvanger alleen maar betreden worden bij laag water. Daar hielden we rekening mee en de volgende dag waren we andermaal tijdig present. In de berm van de polderweg die in de richting van de schorren leidde stond een personenauto geparkeerd. Omdat de auto zo ver van de schorren verwijderd was achtergelaten, hadden wij niet het minste vermoeden dat het voertuig weleens eigendom zou kunnen zijn van de bewuste vogelvanger. Toen wij even later bij de schorren kwamen, zagen we precies zoals daags tevoren honderden barmsijzen en fraters in dat gebied. Terwijl wij vanachter de dijk, met behulp van een verrekijker, de diverse gebieden observeerden, ontdekten we tussen de vele lamsorenplanten een ons onbekende man. Omdat er wat mist hing konden we niet vaststellen wat hij daar uitvoerde. Omdat de man een rood gekleurd plastic emmertje bij zich had en tevens een viskoffer met nog meer visserijmateriaal, beperkten we ons er toe te veronderstellen met een wormsteker te doen te hebben. Vanachter de dijk probeerden we de tak te ontdekken die wij daags tevoren hadden gevonden. Dit werd ons echter door de mist verhinderd.

Omdat de man zich geruime tijd op die plaats ophield, kregen we hoe langer hoe meer de indruk dat we met de betreffende vogelvanger te maken hadden. Onze mening werd nog versterkt toen die persoon zich later in een nabij gelegen kreek verborg. Duizenden vogels vlogen in zijn nabijheid. Het leek wel of er een invasie had plaats gevonden van barmsijzen, fraters en ringmussen. De man volgde het gedrag van de vogels. Af en toe stak hij zijn hoofd tot boven de rand van de kreek om dan met veel aandacht in de richting te turen van de plaats die hij even tevoren had verlaten. Toen er een uur verstreken was moest volgens onze berekeningen het tij gaan keren. Dat hield in dat de vermoedelijke vogelvanger de schorren moest gaan verlaten. Na enige ogenblikken zagen wij de bewuste man vanuit de kreek tevoorschijn komen. Even keek hij om zich heen om daarna naar de plaats te wandelen waar hij zich tevoren geruime tijd in gebukte houding had opgehouden. Nabij die plaats liet hij het plastic emmertje en de hengels vallen. De viskoffer sleepte hij mee tussen de planten. Enkele meters verder hurkte de man neer en deponeerde hij de ene na de andere vogel, die hij in zijn onmiddellijke nabijheid opraapte, in de viskoffer. Het leek een heel karwei te zijn want tien minuten later was hij nog volop doende. Naar onze mening moest die man daar een groot aantal vogels hebben gevangen. Wij waren er erg benieuwd naar. Omdat hij toch met zijn vangst in onze richting moest komen bleven we, zij het wat ongeduldig, wachten in een oude schaapskooi achter de dijk. Om beurten hielden we de wacht. De man maakte zich in het geheel geen zorgen en had meer dan een half uur nodig om alle vogels te bergen. Eindelijk maakte hij aanstalten om te vertrekken. Toen hij even later in onze nabijheid kwam hielden we hem staande en spraken hem aan. Hij deed net of hij van een gezellige vispartij terugkeerde. Aanvankelijk meende hij met sportvissers te doen te hebben. Maar toen we hem onze waarnemingen hadden meegedeeld behoefde er geen politielegitimatie meer aan te pas te komen om hem duidelijk te maken met wie hij te doen had. Wij waren met stomheid geslagen toen wij even later vaststelden, dat hij maar liefst twee en tachtig levende wildzangvogels in de viskoffer had gewurmd. Aan al deze vogels kleefde vogellijm en sommigen zaten aan elkaar vastgeplakt. Gewikkeld in een stuk papier had de vogelvanger nog vijfhonderd lijmstokjes bij zich. Al deze stokjes betroffen buntpijlen ingesmeerd met vogellijm. Nadat wij ter plaatse de zaak hadden afgehandeld begaven wij ons snel naar een opslaghouder voor inbeslaggenomen vogels. Daar trachtten wij de lijm van de vogels te verwijderen wat ons na enkele uren lukte. In de namiddag bezochten we opnieuw de vangplaats en ontdekten dat de achtergelaten lijmstokjes nog steeds goed plakten want we konden nog ongeveer twintig vogels bevrijden. Enkele weken later hoorden we dat een vogelhandelaar barmsijzen en fraters opkocht en daar drie gulden per stuk voor betaalde."