Een nieuwe toekomst voor velen? -
Ontmoeting met een vriend in het “Bruin Café” van Woonzorgcentrum
“De Heikant” - Opnieuw Kermis in Tilburg - Bij “Peerke Donders” -
Als een ondoordringbaar scherm?
Als een ondoordringbaar scherm?
Zo
bewegen zij zich voor mijn ogen: als onherkenbare dansers, als
figuranten in een spookvoorstelling; mijn beschermelingen. Wat er
omgaat in de diepe, geheimzinnige krochten van hun innerlijk blijft
mij voorgoed onbekend.
In de
onpeilbare diepten van het geestes- en gemoedsleven van mijn
medemensen hengel ik als een onbekwame, ondeskundige visser die maar
zelden iets aan de haak slaat.
En als
een blinde vervolg ik op de tast mijn duistere gang door het
intermenselijk verkeer in het onheilspellende circuit dat soms
weinig goeds voortbrengt, in het labyrint waarin men zich verstrikt
in loze beloften en soms immorele en halfslachtige doelstellingen….
Een nieuwe toekomst voor velen?
Aan de
Lage Witsiebaan in Tilburg zijn ze aan het bouwen en vanaf mijn
zitplaats bij de bushalte keek ik uit op de kale staketsels, als
bunkers aaneengeschakeld en op een plakkaat, gesierd door de trotse
letters die het woord “nieuwbouw” vormen. Een wapperende vlag
kondigt al aan dat de nieuwe, nog onbekende bewoners straks
verwelkomd zullen worden die aan de Lage Witsiebaan hun domicilie
zullen vinden en hun toekomst op zullen kunnen gaan bouwen. Stoere,
gehelmde heren lopen af en aan en schreeuwen elkaar van tijd tot
tijd wat toe. Boven het gehele tafereel torent een hijskraan uit,
toonbeeld van menselijk vernuft en als het ware een symbool voor
mannelijke rationaliteit….
Ontmoeting met een vriend in het “Bruin Café” van Woonzorgcentrum
“De Heikant”
Mijn
vriend, die altijd “anders behaard” is had nu zijn baardhaar zodanig
laten scheren dat er een dunne lijn was gevormd tussen zijn oor en
zijn mondhoek en hij droeg een geruit colbert waarover hij wenste te
beweren dat het zijn “lievelingscolbert” was….Het jasje sierde hem
inderdaad; zijn schouders kwamen er goed in uit en overigens voegde
het kledingstuk zich kennelijk gewillig naar zijn lichaam….
Twee
enthousiaste jongemannen voorzagen ons van koffie in het “Bruin
Café” van Woonzorgcentrum “De Heikant” waar een juke-box aan de
vijftiger jaren van de vorige eeuw herinnert maar waar overigens het
onbarmhartige en onheilspellende regime van ziekte en dood
onverminderd heerst en toeslaat zonder aanzien des persoons….
Toen ik
naar huis ging zag ik dan ook hoe een schamel eenpersoonsbed en een
armzalige schemerlamp, armoedige overblijfselen en stille getuigen
van een mij onbekend en eens geleefd leven weggevoerd werden….
Opnieuw Kermis in Tilburg
In een
traag tempo ben ik opnieuw “De Heuvel” genaderd; de vermoeidheid
doordrong mijn lichaam en geest. Op het terras van “The Talk” heeft
men uitzicht op de beide loodgrijze torens van de Heuvelse Kerk en
op het groene, verweerde Christusbeeld, symbolisch voor het
Katholicisme, dat zo lang de stad beheerste en regeerde….
De Earl
Grey thee met koffiemelk, geschonken in een decoratieve, wijnrode
kop, mijn gebruikelijke recept, smaakt uitstekend. Maar toch;
misschien weerspiegelt de bitterheid van de drank wel de bitterheid
van mijn hart om de voorgoed verloren liefde en vriendschap van een
man die in verre, onbereikbare contreien voorgoed zijn heil en
soelaas zocht….
Maar
goed, op het Koningsplein staan ook dit jaar de kleurige. blinkende
attracties opgesteld en zo begroet mijn dierbare geboortestad mij
opnieuw….
Bij “Peerke Donders”
Een
prachtige nazomer manifesteerde zich dit jaar, een onverwachte
“Indian Summer” en in het sfeervolle restaurant, genoemd naar
Tilburgs beroemde missionaris was het goed toeven. Fraaie,
wandvullende zwart-wit-foto’s van Tilburgs Heuvelstraat en van De
Heuvel met negentiende-eeuwse taferelen van mensen in ouderwetse
kledij waren te bezichtigen en er was een doorkijkje naar de
feeërieke tuin waar mensen in het late zonlicht zaten te genieten.
Achter de bar stond het regiment van de drankflessen opgesteld en
jonge meiden met joyeuze paardenstaarten droegen drankjes aan.
En
dichtbij is het petieterige, armetierige wevershuisje waar
heiligenbeelden onder stolpen staan en een groot weefgetouw de halve
ruimte in beslag neemt; oord van de uiterste versterving en van de
kennelijk uiterste, maar wellicht religieus geïnspireerde
zelfkwelling waartoe de welhaast heilige Petrus Donders zich
geroepen voelde….
Dan is
daar ook nog het park met de Kruiswegstaties, uitgevoerd volgens de
goed-katholieke traditie die zo lang onze stad beheerste…..
