Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg) - Mijn kennismaking met “The
Pied Piper” - Zondagmiddag in het restaurant…… - “Bescherm Tilburg!”
- Opnieuw op de Tilburgse markt
Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)
Terugkerend van Kapsalon S. aan de Korvelseweg (ook een adres voor
armoedzaaiers) trof ik meneer op de zitplaats bij de halte van lijn
zeven, “Als u me niet verkracht, mag u naast me komen zitten”
verklaarde hij. “Dan moet u mij ook niet verkrachten” antwoordde
ik….
Meneer woonde in een appartement in Turnhout dat hem benauwde. De
muren kwamen op hem af en daarom ging hij rondstruinen in
Kringloopwinkels en door winkelstraten. Hij was gepensioneerd en
altijd postbode geweest en kwam nog steeds graag onder de mensen.
In Nederland wel te verstaan “want daar waren de mensen veel
liever” Trouwens de pensioenen waren daar ook hoger….
De opgeblazen buik van meneer die als een ballon vooruitsprong,
vormde een kussen waarop ik ongaarne zou landen…..
Toen lijn zeven voorreed, zag ik hem instappen, vergezeld van zijn
“trolley” waarin hij ongetwijfeld zijn nieuwste spectaculaire
aankopen vervoerde,,,,,,
Mijn kennismaking met “The Pied Piper”
In die tijd (ik was dertien jaar oud) lag ik eens ziek in mijn
kamertje (een pijpenla met een Tomado-rekje tegen de wand waaraan
ik dagelijks mijn huiswerk maakte). Uit het kleine radiootje op mijn
nachtkastje weerklonk muziek: “Hey come’on babe, follow me, I’m the
Pied Piper, can’t you see, I’m the Pied Piper, and I ll show you
where it’s at”
Op dat moment ontwaakte mijn fascinatie voor de popmuziek, die mij
voorheen koud en onverschillig had gelaten, maar die mij niet meer
los zou laten. Ineens drong de bekoring die een popsound voor mij
kon hebben, tot mij door en ik ging de vinger aan de pols van de
hitparade houden en de “Muziek Express” kopen met haar kleurige
bladzijden waarop die jongens met hun gitaren stonden afgebeeld:
“The Hollies”, “The Bee Gees”, “The Byrds” en alle groepen van de
“Nederbeat”
De onvergetelijke zestiger jaren laten herinneringen na die nooit
vervagen……
Zondagmiddag in het restaurant……
De lege zondagmiddag strekte zich voor me uit als een onbegaanbaar
pad. De eenzaamheid legde zich om mijn hals als een wurgslang en
omhulde mij als een adembenemend corset…..
Café-Restaurant “De Postelse Hoeve” bevindt zich op loopafstand van
mijn woning en ik besloot aldaar mijn toevlucht te zoeken. Op een
klein plakkaat, een soort schoolbordje bij de ingang, staat vermeld:
“Heerlijke sorbet, 8 Euro 50”
Eenmaal gearriveerd zoek ik een plaatsje bij het raam in de
langgerekte serre en mijn sorbet wordt spoedig opgediend
De wereld heeft zich weer eens aaneengesloten in tweetallen en
tweetallen bevolken het zaaltje
(In het hoge glas drijven pastelkleurige stukjes ijs en fruit,
gegarneerd met een toef slagroom en omringd door een zoete drank die
ik kan opzuigen met een rietje)
Helaas heeft aan een belendend tafeltje een echtpaar plaatsgenomen,
vergezeld van een minuscuul hondje en meneer en mevrouw hebben
besloten mij met starende blik te fixeren als was een vrouw alleen
aan een tafeltje in een restaurant een zelden vertoond verschijnsel,
een curieuze rariteit…..
De fixerende blikken wekken tenslotte mijn woede op en hoewel het
onverstandig is en aanleiding kan vormen tot een rel, schreeuw ik
het echtpaar toe: “Hebt u het gezien???”
Vrij spoedig na mijn uitbarsting stappen meneer en mevrouw op.
Ik zoek steun bij de ober, mijn oude kameraad, een aantrekkelijke
he-man van formaat, amateur-acteur en -psychiater en mensenkenner
die al tweeënveertig jaar zijn weg vindt van de keuken van “De
Postelse Hoeve” naar het zaaltje, balancerend met de gerechten op
zijn handen.
“Wat vindt u ervan?” vraag ik hem: “Het is al erg genoeg dat ik
alleen ben en geen gezelschap heb” “Nu zitten meneer en mevrouw mij
ook nog zo aan te staren. Is het dan zo vreemd; een vrouw alleen?”
“Ach”, antwoordt hij “verwacht niets van de mensen. Ze zijn zo
veranderd” en verder: “Misschien vond meneer u wel een buitengewoon
knappe en aantrekkelijke mevrouw”
“Dat kan ik mij nauwelijks voorstellen” repliceer ik maar heimelijk
hoop ik mijn elegante “voorvechter” bij een volgende gelegenheid nog
eens te ontmoeten……
“Bescherm Tilburg!”
…..en zo treft men op het Lieve Vrouweplein in onze stad, vlak bij
die fontein die altijd maar ongeremd en zo enthousiast en uitbundig
zijn water ten hemel stuwt en vlak bij de woning die in een
voorbije eeuw korte tijd het domicilie vormde van de wereldberoemde
schilder, het massieve en groen-verweerde beeld aan van een
moederlijke figuur.
De tekst op de sokkel luidt: “Bescherm Tilburg!” Is de Heilige
Maagd Maria hier uitgebeeld? Het beeld wordt omriingd door luttele,
dorre bosschages die het leven niet houden in het late seizoen. Maar
inderdaad; hoe vurig wens ik dat mijn dierbare maar zo armzalige
geboortestad bescherming geniet; zo niet van goddelijke machten, dan
toch van een bona fide, betrouwbaar en gedegen stadsbestuur!
Opnieuw op de Tilburgse markt
“Opa!” schreeuwde de man die met een daartoe speciaal uitgerust
karretje koffie rondbracht op de Tilburgse markt. En nogmaals
schreeuwde hij; “Opa, wilde gij koffie?” in de richting van een man,
die portemonnees verkocht in een stalletje, even verderop op het
Stadhuisplein.
“Dè hoeft toch nie iederèèn te weten!” schreeuwde de verkoper terug.
En ik riep hen toe: “‘t is al erg genoeg!” en een brede lach
verscheen op hun gezichten.
In Restaurant “De Katterug” brandden op de tafeltjes lichtjes in
groene en rode hulzen en het broodje kaas en de latte macchiato
smaakten mij uitstekend…...
