Onze Sinterklaasviering en wat dies meer zij
Tijdens de eerste dagen van december staat een als het ware goedmoedig, geruststellend half maanschijfje aan een donkerblauwe hemel en het is juist zichtbaar door de uitsparing van mijn gordijnen….In deze tijd kwamen wij, de kleinkinderen, bij oma voor de Sinterklaasviering…..Op de met een chique kleed gedekte tafel stonden de spulletjes; een mannetje van glas gevuld met geurige eau-de-cologne waarvan ik mij de geur nog zo goed herinner; een fornuisje dat kon branden door vuursteentjes; een sprookjesboek waaruit oom Gérard, de broer van vader, een gedicht over de lente voorlas…..
Oma woonde in het grote huis in de doktoren- en specialistenbuurt rondom het oude ziekenhuis. Haar kamers en-suite waren gescheiden door schuifdeuren en in de achterkamer stonden vele tropische planten te wachten op hun uitbundige bloei. Bij oma mocht ik chocolademelk drinken aan het kleine tafeltje dat Sinterklaas eveneens gebracht had en oma, die onderwijzeres geweest was, had me de optelsommetjes laten maken die me een voorsprong zouden bezorgen in de eerste klas.
Later, veel later, toen ik in wilde puberteitsjaren onbezonnen escapades had gemaakt, was ik altijd nog welkom bij oma die drieënnegentig jaar oud is geworden en die mijn portret van jonge vrouw koesterde op haar dressoir…..
Bij de Pedicure (vervolg)
Ze vroeg me te wachten in de armoedig ingerichte kamer en ik had uitzicht op een slecht geschilderd en welhaast “demonisch” aandoend drieluik waarop een kerkinterieur was afgebeeld. Tevens stond het mij vrij mijn blikken te werpen op de oude “Yamaha”-piano tegen de wand die vermoedelijk nooit meer bespeeld werd of in de aan de woonkamer grenzende binnenstadstuin waar een slaperige duif op een hoge tak nauwelijks nog het kopje uit de veren verhief.
Via een steile, witgelakte trap zijn de bovenverdieping en dus ook de “behandelkamer” bereikbaar en daar spreid ik mijn kwetsbare teentjes uit voor de ogen en de apparatuur van Herma, die ze ijverig bewerkt met de instrumenten….
Maar ook figuurlijk gesproken zijn mijn tenen wel kwetsbaar, zoals verklaard door degenen die mij eens goed kenden en overigens kan iedereen gemakkelijk trappen op mijn hart, dat als het ware onbeschermd en uiterst lichtgeraakt “aan de oppervlakte” ligt…..
Hoe dit ook zij, Herma masseert tenslotte mijn voeten met geurige olie, alsof door dit futiele gebaar ook de dieperliggende verwondingen en kwetsuren van lichaam en geest genezen zouden kunnen worden…..
Het “Afrika”-boek
Nog altijd bewaar ik het in mijn boekenkast; mijn “Afrika”-boek, een souvenir uit mijn verre jeugd, omhuld door een glanzende paarse kaft. Mama had het haar hoogbegaafde dochter die zoveel vragen stelde, eens cadeau gedaan. Het boek bevat vele kleurige, fotografische indrukken van het continent dat in mijn jeugd zozeer tot mijn verbeelding heeft gesproken en dat ik, ook later in mijn leven, nooit zou bereizen. Volzinnen die de diverse, majesteitelijke, indrukwekkende landschappen beschrijven, leerde ik van buiten en in het bekrompen, kleinburgerlijke en armoedige milieu van mijn jeugd kon ik alleen maar dromen van wat zo exotisch, zo magisch en zo ver was…….
Vierhouten, op de Veluwe, 1964
De foto moet ik nog ergens hebben, in een fotoalbum; de foto van mijzelf te midden van mijn medescholieren; lachend, zuigend aan een rietje; gekleed in de lange broek en in het bloesje dat ik me nog zo goed herinner……
Bij de gymnastiekvereniging heb ik nooit veel gepresteerd. Mijn blonde klasgenootjes, de elegante meisjes, duikelden en buitelden in de rondte in de gymzaal, gekleed in de blauwe turnpakjes waarop soms een lintje prijkte waarmee zij gehonoreerd werden om hun vorderingen…..
Mij viel die eer nooit ten deel en ook in Vierhouten moet ik hebben gestunteld en gestruikeld zijn over de attracties die men voor ons had uitgezet, zogenaamd om ons te plezieren……
