CuBra


 

CUBRA HOME

 

Inhoud Broeckx

 

Ineke Broeckx Archief verhalen 2004-2019

 

Ineke Broeckx Poëzie

 

 

Ineke Broeckx
 

Korte verhalen - 19-05-2021


 De puzzel -Het vogeltje - Voor altijd herinneringen aan mijn ouderlijk huis - Onvermoede charmes van onze binnenstad- Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)


 

De puzzel

 

In “De Draad”, een Tilburgs magazine voor zestig-plussers stond de advertentie:

 

“Te koop; puzzel van de Hasseltse Kapel (1000 stukjes)”

 

Toen ik mevrouw belde, regende het pijpenstelen, maar ik verklaarde haar dat ik, in tegenstelling tot anderen, die naar haar zeggen eveneens al veel belangstelling hadden getoond voor de puzzel, maar die niet waren komen opdagen in de Schubertstraat, gegarandeerd de puzzel zou komen halen. De puzzel was immers erg gewild volgens mevrouw de huidige eigenaresse maar velen hadden het volgens haar al laten afweten en hadden verzuimd ervoor langs te komen. Ik garandeerde mevrouw echter dat ik, al moest ik daarvoor twee bussen nemen, vóór vier uur die middag in de Schubertstraat zou zijn.

De Schubertstraat is lang maar huisnummer driehonderd en zoveel is gemakkelijk te vinden.

Mevrouw staat al in de deuropening met de doos in haar handen die inderdaad de trotse, oude kapel toont. Ik mag na afrekening van zeven Euro vijftig in muntstukken mijn nieuwe bezit mee naar huis nemen. Echter zelf zal ik nooit de duizend stukjes aaneenleggen; de puzzel vormt een geschenk voor mijn Engelse vriendin, die al eerder enthousiast was over de “Glorious Chapel, a Work of Art!”

 

Het vogeltje

 

….het was in de tijd dat ik wegens mijn zwakke longen dagelijks het kleuterdagverblijf met de toepasselijke naam “Kleuterheil” bezocht, gesitueerd in de bosrijke omgeving tussen Goirle en Tilburg. Niet altijd stond ik ‘s-morgens te popelen om met ome Rob, de buschauffeur, bekend en geliefd bij alle kleuters, met de bus naar Goirle te vertrekken, vermoedelijk al te zeer verlangend de veilige en vertrouwde huiselijke woning en de bescherming van mijn ouders niet te verlaten. Daarom besloot dan ook mijn lieftallige, nog jonge moeder mij zelf naar het kleuterdagverblijf te brengen. En zo zal ik me altijd blijven herinneren hoe we, eenmaal gearriveerd op onze bestemming, daar in de gang een vogeltje signaleerden dat kennelijk verdwaald was en gedesoriënteerd en dat de weg in de natuurlijke omgeving was kwijtgeraakt. Ook op die bewuste dag zal ik ongetwijfeld de warme melk en het Marie-koekje gekregen hebben dat we iedere dag bij aankomst geserveerd kregen en zal ik ‘s-middags geslapen hebben op de stretcher vóór het paviljoen onder het blauwe dekbed met mijn eigen vignet….

 

 Voor altijd herinneringen aan mijn ouderlijk huis

 

De schilderijen sieren nu een kamer in mijn flatje en ze tonen een boerderij, een molen en een stadsgezicht. Mijn ogen moeten er ook in mijn jongste jaren vaak op gerust hebben en voor de ogen van een kind neemt alles snel magische wonderlijke proporties aan….

De schilderijen hebben me vergezeld tot op mijn oude dag. De kleuren zijn gedempt, maar toch geen pasteltinten. Er werd in de familie rondverteld dat een Belgische vluchteling die hier in onze contreien zijn toevlucht had gezocht na de Eerste Wereldoorlog ze vervaardigd heeft. De signering luidt: “Th.Jacoby”, een in de annalen van de kunstgeschiedenis onnaspeurlijke naam….Nu de vernietigende stormvlagen van ziekte en dood door onze familie geraasd hebben, koester ik nog die afbeeldingen van die molen, van die boerderij en van dat stadsgezicht…..

 

Onvermoede charmes van onze binnenstad

 

Onze Willem II-straat die zich uitstrekt tussen de Spoorlaan en de Nieuwlandstraat heeft op een zonnige voorjaarsmorgen (die de panden in een bescheiden, bleek licht zet) toch wel iets van een grootstedelijkheid die aan Wenen, Parijs of Praag kan doen denken, maar die Tilburg in haar haveloze buitenwijken nauwelijks kent.

Links van mij aanschouw ik het onoverzichtelijke en Kafkaëske gebouw met de vele “achterkamertjes” waar eens het Belastingkantoor gevestigd was en waar mijn betreurenswaardige vader zijn moeizame morgens en middagen doorbracht tijdens zijn desastreuze loopbaan en waar momenteel de Tilburgse Woningstichting zetelt.

Verderop heb je dan het pand van de Politie, een aanduiding die in levensgrote, stoere, trotse letters op de gevel is aangebracht en met auto’s voor de deur die wel heel veel mannelijke kracht, stoerheid en vechtlust laten zien.

Spoedig bereik je vervolgens op je wandeling de Nieuwlandstraat die haar eigen charmes bezit, maar daarover wellicht later meer…..

 

Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)

 

…..en zo gebeurde het, dat in de omgeving van het station, terwijl ik verpoosde bij de bushalte van lijn zeven, bij uitzondering geen menselijke gedaante mij aansprak, maar dat een wonderlijk, zwartgerokt dier mij naderde; een vogel, een kauw, die de schuwheid kennelijk overwonnen had en als het ware belangstellend en verwachtingsvol vanuit zijn prachtige, geelomrande en intelligente oog naar mij keek. Ik moest de vogel teleurstellen; ik kon hem de kruimel brood of koek waarop hij wellicht zozeer gehoopt had niet toewerpen en even later sloeg hij zijn machtige wieken uit, hem door een onbekende kunstenaar geschonken en ik aanvaardde mijn terugreis naar huis…..