Bij ons nieuwe Rooftoprestaurant genaamd “Doloris”
Vanaf mijn hooggelegen zitplaats op het balkon van ons grote nieuwe restaurant genaamd “Doloris”, het grootste rooftoprestaurant van de Benelux, heb ik uitzicht op een dramatisch aandoende asgrauwe wolkenpartij waarbij de zon juist even aan de rand daarvan verschijnt en op mijn geboortestad waarin mijn leven zich voltrokken heeft; op de grote hijskranen, de voorboden van een nieuwe toekomst die zich zal ontrollen en verder weg aan de horizon zie ik de hoge flats van Tilburg Noord die eens, lang geleden, voor mij eveneens een voorbode vormden, en wel een voorbode van een liefde die inmiddels ook weer teloor is gegaan…
Zijn levenswerk: een draaiorgel
Zijn levenswerk en zijn levensdoel vormen zijn draaiorgel en de muziek die het voortbrengt; chansons als “Daar bij die molen”. Rustig, kalm en gelaten zit hij naast het orgel, een strohoed op het hoofd. Al tachtig jaar.Het orgel is bont en kleurig en versierd met onduidelijke gestalten van mensen en met allerlei tierelantijnen.
Hij heeft de filosofie en de literatuur niet bestudeerd: geen roman geschreven of zich geprofileerd in een van de vele beroepen of bezigheden die hoe dan ook voor mij de totale zinloosheid symboliseren; er was alleen zijn dierbare draaiorgel dat hij met zich meevoert en waarmee hij sinds zijn jeugdjaren de kermissen afgaat. Mensen verzamelen zich aan de Spoorlaan; sommigen zitten op de trappen; anderen naderen het draaiorgel; allen luisteren naar de futiele maar weemoedige en melancholieke wijsjes die het voortbrengt….
Herfst
Een lichte verkleuring vertoont zich nu aan het geboomte aan mijn venster. De Natuur, de arme Natuur die niettemin in het huidige tijdsgewricht haar treurige klaaglied zingt, volgt nog haar ritme, haar trouwe cadans van eeuwen her en een nieuw seizoen treedt in. Een zwak briesje beroert het gebladerte en zet het in beweging en een lichte, bleke hemel vertoont zich achter de grillige openingen in de bladertooi…..
Tevergeefs op pad
Aan onze Rueckertbaan, die zich uitstrekt langs de tuinen en grasvlakten die zijn gesitueerd rond de massieve, witte, stenen gestalte van ons grote Twee Steden Ziekenhuis, bevinden zich momenteel als een soort verkapte kunstwerken in een onwerkelijke tentoonstelling of als een soort mergpijpen in de etalage van een merkwaardige bakker de grijswitte stenen buizen die dienen voor toekomstige wegwerkzaamheden. In een schijnbaar eindeloos lange sequentie zijn ze daar uitgestald…..
Ten onrechte had men vermeld op een plakkaat bij de halte van lijn driehonderdzesentwintig dat de bus aldaar zou vertrekken. De “vreemde” buizen lagen in de weg en blokkeerden deze….Mijn gang en komst naar Dongen was nu ook onmogelijk geworden…..
Het horloge
In september, bij de nadering van het najaar, kan de kou al in de lucht zitten. De windvlagen waren echter als een streling voor mijn verouderde lichaam….
Aan de voortreffelijke, onovertroffen jeugdige uitstraling van de verkoopster viel werkelijk niets te verbeteren (het lange haar dat tot over de schouders viel en dat het gezicht als van een Madonna omlijstte; de lippen die een stralend, perfect gebit onthulden)
Ik had een oogje laten vallen op een horloge met zacht-oranje bandje dat als een vlinder in een vlinderkastje tegen de wand geprikt was in de juwelierszaak en ben tot aanschaf ervan overgegaan.
Ik deed het horloge meteen maar om mijn fragiele pols die getekend is door de blauwe aderen en nu zal het horloge, dat is als een sieraad, trouw de tijd aangeven; de tijd van mijn leven en het zal tikken in een gestaag en betrouwbaar ritme dat gelijk opgaat met mijn trillende hartslag; voortdurend voelbaar, eveneens vibrerend als een uurwerk in de pols…
En ten overvloede krijg ik nog een mooi, vermiljoenrood, langwerpig kartonnen doosje mee met het trotse opschrift: “Swatch Original”
