Opnieuw in de wachtkamer
Tandartspraktijk Tilburg Zuid is gevestigd in wat men een groot “kantoorpand” zou kunnen noemen. In de wachtkamer ontmoet ik enkele kinderen met hun gesluierde moeders. Een zwartharig meisje van een jaar of elf draagt twee joyeuze staartjes in het haar en een brilletje op de neus met ronde glazen en zij huppelt vrolijk heen en weer en een verlegen jongetje, als het ware een vroegtijdige replica en miniatuuruitgave van de man die hij eens zal zijn drukt zijn wang tegen die van zijn moeder en omarmt haar teder. Zij streelt en kust haar zoontje. Uit de verte weerklinkt uit een van de behandelkamers de schelle en opgewekte lach van een tandartsassistente die hier rondhuppelt. Kennelijk zijn ook hier het onheil en de verdoemenis ver te zoeken…..
Opnieuw perikelen bij de tandarts
De nog jonge, zwartharige man, in mijn ogen inderdaad een jongeman en mijn nieuwe tandarts, die zo gebrekkig Nederlands spreekt, had niettemin het woord laten vallen dat de voorgestelde behandeling aanduidde: het gewraakte woord “wortelkanaalbehandeling” en ik kon hier niet blij om zijn….
Toen tijd en uur van de afspraak waren aangebroken, mocht ik me uitstrekken op zijn “alternatieve chaise longue” maar ik zou me liever voor andere doeleinden uitgestrekt hebben….
De behandeling kan beginnen. De injectie dringt als het ware door in mijn hersenen en spoedig daarna laat mijn nieuwe tandarts de zware apparatuur los op de kies die daaronder lijkt te wankelen of te bezwijken maar voor haar behoud is juist deze procedure vereist…..
De man tuurt ingespannen vanuit de hoogte door een microscoop in mijn mond om aldaar ondeugdelijke verschijnselen te bespeuren en hij bewerkt de gewraakte kies voortdurend. Hij schroeft en beitelt, slijpt en modelleert.
Tenslotte slibben de natuurlijke kanalen in mijn mond dicht; het gebit is opnieuw als een gepleisterd graf.
Op de röntgenfoto zijn nu de gave witte staven van de tanden te zien.
Ik mag gaan en aanvaard mijn terugreis. Boven onze kosmopolitische Korvelseweg is al feestverlichting aangebracht in verband met de naderende feestdagen…,.,
Naar de kapper
De Caspar Houbenstraat in Tilburg Zuid vormt een verlengstuk van de Fatimastraat en maakt onderdeel uit van de wijk “Jeruzalem” Daar staan sinds jaar en dag krijtwitte huizen, flats en een buurthuis die mijns inziens geen schoonheidsprijs verdienen en die de sfeerloosheid en de armoede in de wijk welhaast karakteriseren.
Daar was ook eens kapper H., onze kapper, die ons, kinderen nog, niet bepaald opfleurde. We waren toch al nooit schoonheden en meneer H. tooide ons met een bloempotkapsel waar we nauwelijks blij mee konden zijn en dat onze aansluiting bij klasgenootjes niet vermocht te bevorderen.
Achter de kapperszaak bevonden zich dan de speeltoestellen waarop sommige kinderen capriolen uithaalden waaraan wij niet moesten denken.
Vertier in onze stationshal…..
In onze stationshal die overigens niet uitblinkt door de sfeer die men wellicht zou wensen, is sinds kort een piano opgesteld en een uitbundige en enthousiaste jongeman beroert de toetsen. Jongeren, mogelijk enthousiaste studenten, verzamelen zich in de hal die nu hun trefpunt vormt. Men heeft nog geprobeerd van niets iets te maken, schoonheid en “Schwung” te verlenen aan het onooglijke, lelijke en aftandse en mijn mededogen voor de jeugd is groot…. Al te spoedig zal het leven hen overrompelen, overspoelen, zullen de taken, verantwoordelijkheden en spanningen op hen rusten en al te spoedig zal de ouderdom hen vol weemoed doen verlangen naar wat zij eens in hun onbelaste, onbezorgde jeugdjaren mochten beleven door de genoemde vrolijke muziek…..
Weerzien
In een mistig, vochtig seizoen. toen een late herfst de wereld verraste en toen de bomen beantwoordden aan de opdracht van de Natuur, aan de cadans en het ritme, hen door een Onbekende ingegeven, zag ik haar weer. Ik wachtte al geruime tijd op het terras onder de zwarte luifel waaraan regendruppels kleefden en zag haar aan komen lopen in de verte. Ze had beantwoord aan onze afspraak en even later had ik haar oude, wijze en rustige gezicht, getekend door acné, vóór me.
Eens waren we collega’s en na de stormvlagen, beroeringen en bewogenheid van mijn lange leven vonden we elkaar terug alsof het lot ons elkaar nog wilde schenken, alsof niet velen dan wel allen mij ontvallen waren, alsof niet mijn relaties en de levens van velen afgebroken waren als luciferhoutjes, als rietstengels onder de storm van het leven, alsof wij nog een toekomst zouden hebben die ons zou koesteren, beschermen, zou toebehoren en toelachen…..
