Tilburgers/Zo tussen de mensen schijnt bij regen toch de zon- In het herfstseizoen van onze vriendschap - Als een arts en een patiënt? - Uit mijn studententijd - Ontmoeting in de winkelgalerij (vervolg)
Tilburgers/Zo tussen de mensen schijnt bij regen toch de zon
Mevrouw was naast me komen zitten op het metalen zitje bij de bushalte. Diepe rimpels bezetten haar gezicht en hals. Haar bruine, trouwhartige ogen waarmee zij opgewekt de wereld scheen te beschouwen, rustten in diepe, opgezwollen beddingen.
Wij komen uit Goirle”, verklaarde ze “maar we wonen al vijf jaar in Tilburg” Ze bood me een “Dextro-Energen”-tablet aan uit een klein, langwerpig pakje en ze lichtte toe: “Het is goed voor de vitaminen”
En dan waren er die heren in de bus: die oudere heer met de adertjes in het gezicht die naast me kwam zitten en daarbij de zo lichte en onschuldige aanraking niet kon vermijden waarvoor hij zich zozeer onnodig verontschuldigde. En verder die meneer met het forse boeket herfstbloemen, ongetwijfeld voor een dame bestemd, met wie ik hem alle geluk wenste…..
In het herfstseizoen van onze vriendschap
Het seizoen naderde zijn voltooiing en de bomen stonden al in herfsttooi. Zo zou eveneens spoedig de eindfase van ons samenzijn, noodzakelijkerwijs, maar tot mijn grote en zeer onrustbarende gevoelens van treurnis, aan moeten breken.
De bus had mij hobbelend en schokkend door Brabantse dorpjes gevoerd waar de welhaast identieke bebouwing nauwelijks nog tot mijn verbeelding kon spreken en in Den Bosch had ik een uur lang staan kleumen bij de bushalte.
Tenslotte had ik het dorp bereikt en het popperige huisje waarin mijn tweeënnegentigjarige, laatst overgebleven tante haar dagen nog altijd rekt. Haar, de “plaatsvervangende moeder” van de wees, die ik tegen wil en dank moest worden, wil ik niettemin in de lengte van mijn dagen, voor altijd, behouden. Ik vrees het naderend afscheid als de al te overmoedige avonturier, als de bergbeklimmer of toerist die noodgedwongen tegen wil en dank de kale, koude, gladde rotspartijen moet gaan beklimmen, die een ongewilde uitdaging voor hem vormen en een wanhoopsoffensief zonder weerga.
Maar de allerliefste is er nog altijd. Zij verzorgt nog de kleine voor- en achtertuin, zij speelt nog het bescheiden repertoire op de piano, zij breit nog aan de das voor de zo geliefde schoondochter.
En toen ik op mijn weg naar huis de meeuwen zag rondcirkelen boven het Stationsplein van Den Bosch, overdacht ik hoe men mij verklaard had dat mijn geest sterk en mijn wilskracht groot zou zijn…..
Als een arts en een patiënt?
Het bureautje stamt uit 1920 en is dus ruim een eeuw oud. Het behoorde tot de inboedel van mijn voorvaderlijk huis; het huis aan de Oude Markt, waartoe eveneens de monumentale spiegelkast behoorde, die mijn huis nog altijd siert en waarin mijn voorouders hun beeltenis moeten hebben aanschouwd. Lang nog stond het bureautje in mijn ouderlijk huis en het vormde het pronkstuk en het favoriete meubeltje van mijn dierbare moeder, dat zij ook eens wenste te omschrijven in een tekst die haar taalvaardigheid demonstreerde; een gave, die, voor zover ik deze bezit, eveneens een genetisch erfstuk voor mij vormt. En zoals het leven afbreekt en verwelkt, is het leven van mijn oude moeder verwelkt en afgebroken en zo ging ook het bureautje mankementen vertonen.
De meubelmaker was gekomen uit mij onbekende contreien; hij knielde voor het meubelstuk als een minnaar voor zijn geliefde en schroefde fluks en voortvarend in het willige, oude hout van het bureau. En onder zijn handen knapte het meubelstuk op als een zieke onder de therapie van een deskundig en liefdevol arts. Het bureautje herbergt nu weer paperassen en papieren en misschien kan men zeggen dat het zoals de patiënt de toekomst weer onder ogen kan zien en kan aanvaarden….
Uit mijn studententijd
Het is welhaast vanzelfsprekend dat in Tilburg voor de studenten in de omgeving van de campus heel wat tot stand is gekomen dat voorziet in hun behoeften. Grote witte letters geven aan dat zich ergens achter de solide stenen vesting van de muren de sportzaal bevindt waar ik veertig jaar geleden bokkensprongen maakte in het gezelschap van mijn medestudenten. Een heel stuk meer in westelijke richting tussen de hoge dennenbomen bevinden zich wellicht tot op de huidige dag die barakken die die amfitheaters eens herbergden, die collegezalen waarvoor die professoren paradeerden die hun doodvermoeiende geschriften over het voetlicht van hun publiek van studenten trachtten te manoeuvreren.
Overigens was ik op de Professor Cobbenhagenlaan onlangs nog het lage gebouw van de studentenparochie gepasseerd met op de gevel de voor sommigen wellicht raadselachtige tekst “Maranatha” (“De Heer zal komen”) waar ik in haar kamers. lang geleden, bijeenkwam tijdens die avonden met medestudenten en onder het lamplicht, toen de al vroeg grijsharige pastor zijn theologische en psychologische geschriften aan ons opdrong.
“Tevens ben ik nog niet vergeten dat daar ook eens “Trefcentrum Posjet” was, waar ik, rug aan rug met een medestudent, de psychedelische sigaret weigerde tijdens die nachten waarin ik tevens danste onder de disharmonische klanken van de muziek van Jimi Hendrix cum suis…...
Ontmoeting in de winkelgalerij (vervolg)
Ze droeg lang, wonderlijk mooi haar, haast tot haar middel en was in elk ander opzicht een schoonheid. We kwamen te praten op de bank vóór de Copyshop, in de winkelgalerij.
De datingsite had zijn beloftes waargemaakt en ze woonden al sinds februari jongstleden samen.
Hoewel ze geen tatoeages of grijsheid had geprefereerd, was haar nieuwe vriend in het bezit van beide kenmerken en momenteel waren ze zeer verliefd op elkaar..
Heimelijk wenste ik haar toe dat de niettemin vaak onvermijdelijke ruzies het bolwerk van haar verbintenis niet zouden ondermijnen en dat de vervreemding en de verwijdering, alsmede tal van andere, nu nog niet te voorziene perikelen niet zouden leiden tot onherroepelijke verbreking van wat kennelijk zo solide, zo hecht, zo betrouwbaar scheen tot op de huidige dag…..
