Twee Kanaries

De verkoper van de dierenzaak had het zacht-oranje, donzige, kwetsbare beestje voorzichtig tussen zijn wild en angstig fladderende kameraadjes uitgenomen en in een doosje gedaan, dat ik de hele lange weg door de duisternis en kou in mijn tas had meegedragen naar de bejaardenwoning. Eerder had ik een kooi bemachtigd op een rommelmarkt en mama was blij verrast toen ik het vogeltje, dat de naam Louis kreeg, losliet in zijn nieuwe woning. Nu had ze twee kanaries: oude Piet die het laatste jaar lusteloos en apathisch op de bodem van zijn kooi had gezeten en die zijn snavel nauwelijks opendeed, behalve in krampachtige schijnbare pogingen een lied aan te heffen en Louis, die hem moest inspireren door spoedig de hoogste jubeltonen te doen horen. Weken gingen voorbij zonder dat Louis van zich deed horen, zodat er sterke vermoedens ontstonden dat de verkoper zich vergist had en dat "hij" in feite een "zij" was. Dit werd ook bevestigd doordat "oude" Piet gecharmeerd bleek van zijn jonge soortgenootje en een tweede jeugd beleefde waarin hij haar luidkeels en uitbundig het hof maakte met het mooiste lied, dat tot onze verbazing aan zijn vroeger schijnbaar verstomde keel ontsteeg…..

Nu hadden we toch een zingende kanarie…