Het Twee Steden Ziekenhuis is van een dusdanig erbarmelijke architectuur en entourage dat de aanblik ervan zelfs bij de meest levenslustige en blijmoedige beschouwer onmiddellijk een zelfmoordgedachte oproept.

Haar inwendige bestaat uit een doolhof van gangen en kamers waar ijverige jongedames de dossiers beheren waarin de variëteiten van menselijke ellende worden beschreven en gerubriceerd, terwijl zij babbelen over de film van gisteravond, hun vriendjes en de op handen zijnde vakantie.

De artsen boksen op tegen hun denkbeeldige of onbekende tegenstander, die de ziektes gezonden heeft, als manke atleten die het waanidee koesteren de marathon te winnen of als een doofstomme zanger die de illusie heeft een symfonieorkest te kunnen overstemmen.

Licht en duisternis, ellende en vreugde worden gezonden en geschonken door onbekende hand.