Langdurig bekeek de Dominee het stuk papier dat ik hem in handen gegeven had. Hij keek alsof hij water zag branden. Maar onder zijn handen of onder zijn verbaasde, verbijsterde blikken veranderde het deplorabele negatieve saldo allerminst in een positief bedrag, in een cijfer boven nul.

Ook zijn voorbije theologiestudie, waarop hij mogelijk jaren gezwoegd en gezweet had, noch zijn vele stichtelijke toespraken vanaf de kansel in verleden, heden en toekomst, noch zijn, eventueel nachtelijke, aanroepingen en gebeden aan het adres van de Here Jezus hadden enige invloed op de geldnood die mij opgedrongen werd, steeds verder opgedrongen, door een misdadig regime van zakkenvullers. Slechts enkele gele of groene flappen uit de vermoedelijk welgevulde portemonnee van de Doctorandus in de Theologie zouden het tij kunnen keren. Maar deze portemonnee bleef hermetisch gesloten, als een brandkast waarvan het slot is verzegeld met een onvindbare cijfercode.

"Geldnood!" fluisterden de Eerwaarde Zusters veelbetekenend achter hun handen toen ik eveneens bij hen aanklopte. Zij waren ook gaarne bereid tot urenlang, eventueel nachtelijk, gebed, tot meditatie en contemplatie, maar zij lieten evenmin de emmer zakken in de welgevulde put van hun kapitalen.

Het werd hoe langer hoe duidelijker dat de verdergaande afbraak van de Verzorgingsstaat meer dan ooit werd afgewenteld op de fragiele schouders van de zwakken, weerlozen en kwetsbaren die, als de arme tere kanarie die men eens meenam naar de mijnen het meest gevoelig waren voor de verpesting van de atmosfeer van een heel tijdperk en een hele maatschappij door geld- en statusjacht, stress, verziekte relaties, egoïsme, individualisme etc. etc.

Ik klopte tenslotte maar weer aan bij de Voedselbank voor smerig ingeblikt paardenvlees en verlepte groenten.