De fotograaf koos waarschijnlijk een turquoise achtergrond om een en ander nog wat op te vijzelen. De foto die het resultaat is van zijn inspanningen toont mijn verouderde gezicht met haar kwetsbare uitdrukking en de schijnbaar ernstige of chagrijnige maar onopgesmukte trekken die weergeven dat het hier om een open boek gaat waarin alles te lezen staat voor beschouwer, voorbijganger, kennis, vriend of familielid. Het hart kent geen vermomming, het loopt als het ware op blote voeten die zich verwonden en openscheuren aan de scherpe stenen, het harde stekelige gras en de koude grond van de menselijke communicatie. Een glimlach is hier ver te zoeken. Het innerlijk ligt aan de oppervlakte, waar iedereen erop kan trappen, als op kwetsbaar mos, als op een slak zonder huis.

Op het podium, onder de schijnwerpers, in de arena, onder het helle licht van de fotograaf verstarren en verstijven de gelaatstrekken als voorheen beweeglijk, levendig water onder de vrieskou. Maar er is ook geen maskering; alles toont zich in ware proporties: het leed, de vreugde en het chagrijn en de hele scala van mijn sentimenten tussen de bergtoppen en de ravijnen van het menselijke