Toen zij niet lang meer te leven scheen te hebben, bracht ik het schriftje voor haar mee dat zij mij eens gegeven had, een van de schamele bezittingen uit haar jeugd, waarop armoede en gebrek hun zware stempel gedrukt hadden. In de trotse letters van haar eigen handschrift stond in zwarte inkt geschreven op het etiket: "Herbarium van Mientje Hendrickx, Peperstraat 12, Venlo, 1942".

Daar lagen nog enkele geplette en gedroogde, half-vergane bloemetjes in die ze voorzichtig en belangstellend opnam met de oude handen waarop de blauwachtige aderen lagen als kronkelige riviertjes zonder doel, die zich in elkaar verwarden.

Lang nog, lang nog liep ik met haar naast me als kameraad de bochtige weg van het leven, terwijl de dood haar begerige klauwen naar haar bleef uitstrekken tot haar lieve, vertrouwde gestalte vervaagde, uit het zicht verdween als in rook, als in mist, als in vuur.