De ouders en de zusjes wachtten tevergeefs in het ouderlijk huis, altijd wachtten zij en dachten aan hem. Het rauwe verdriet scheurde hun harten open, altijd bloedden zij uit open wonden, altijd was hun innerlijk aangebeten als het rozerode hart van een stervende vogel.

De rijke schat van overstelpende liefde lag klaar voor het broertje, wagonladingen liefde wilden zij hem geven, altijd.
Het broertje zou nooit meer thuiskomen.
Op een foto trekt het een speelgoedlocomotiefje voort op een eenzame landweg, ergens bij het tehuis. De eenzaamheid, de verwaarlozing, het heimwee omgeven hem met een eeuwige aura van treurnis.

Hij moest wennen aan telkens nieuwe verplegers, die elkaar opvolgden in een nooit eindigende reeks en hij kon het nooit en de vreemden waren nooit als de onvervangbare eigen moeder die hem slechts het armzalige, zielige locomotiefje kon geven dat hij voorttrekt op de foto, op een landweg.