Dat alles was Hij voor mij. Degene die nooit mijn minnaar was. Degene, op wiens schouder ik mijn hoofd eens legde. Degene, om wiens schouders ik mijn arm eens sloeg. Gebaren, die de ontroerende en delicate schuchterheid aanduiden, die ons belette minnaars te worden.
Gebaren, die voor mij alles betekenden, evenals zijn warme, weerloze wang tegen die van mij, eens. We hebben elkaar nooit weergezien.. Hij verdween in niet te achterhalen verten, eens. Heeft hij zich nog het licht herinnerd dat ons geschonken werd, dat in brede bundels neerviel aan ons venster, heeft hij de druk van mijn hand nog kunnen voelen of de warmte van mijn gezicht? Of is alles verzonken is een peilloze kloof van voorgoed vergeten, voorgoed uitgewist, zoals het rimpelloze wateroppervlak voorgoed de steen vergeet die naar haar diepten zonk? We hebben elkaar nooit weergezien en nog zie ik verlichte vensters in de Rubinsteinstraat en ben ik in de straat waar hij woonde. We hebben elkaar nooit weergezien en, veel ouder, denk ik spijtig aan de schitterende zomer van een leven, zo onvergetelijk, maar zo ver weg.