De kleine vogel bleef mij trouw als geen ander. Zijn zwarte beweeglijke kraaloogjes keken beurtelings wantrouwend en zelfverzekerd naar mij vanuit de vesting van zijn kooi. Als hij zich echt lekker in zijn veren voelde jubelde hij mee met Wagners Opernchöre en poetste hij triomfantelijk en vergenoegd zijn verenpak, bestaande uit citroengele donsveren en een grijsgroen gestreept colbertje van dekveren. Af en toe klemde hij een veertje knerpend tussen zijn snavelhelften als was hij van plan te gaan nestelen, geheel buiten het seizoen, en keek het dan verbaasd na als het voor zijn pootjes neerdwarrelde in het schelpenzand. Aarzelend eerst nipte hij aan het badwater in het plastic badje. Dan opeens een kloek besluit: het hele gevederde lichaampje wierp hij in het water dat om hem heen spetterde en hij schudde zich opgewekt uit. Hij sprong hoog op, telkens weer, en klemde de tengere geringde pootjes om de hoge plastic witgelakte spijlen van de kooi. Hoopvol pikte hij in het aarden bakje. Zou er nog een restant van het eivoer inzitten? Na zijn dagelijkse strapatzen stak hij 's-avonds het kopje en een pootje in het donzige verenpak.

Nooit verweet hij mij mijn afwezigheid, nooit snauwde hij, nooit was hij corrupt, haatdragend, verraderlijk of agressief.