Lang lag mijn ziel in een stoffige kast, bedolven onder nodeloze zorgen, onduidelijke tobberijen en onverklaarbare angsten.
Tot ik de CD van Elgar kocht.
Het was in dat voorseizoen van de lente waarin ons aarzelend meegedeeld wordt door de Natuur, door de zacht kwetterende vogels in de vroege morgen en door de eerste wilgenkatjes die ons verlegen hun bloesems tonen dat een nieuw licht zich gaat neervlijen over de aarde tijdens de langgerekte maanden die tenslotte als met triomfgeschal een grandioze zomer verwelkomen zoals pages vooruitlopen in een optocht waarin op het eind de koning in al zijn majesteit verschijnt.
Het celloconcert van Elgar opende voor mij de deur op een kier naar dit nieuwe universum van licht en warmte en wiste de tranen van mijn gezicht als zachte voorjaarsregen