Zij zou oma en moeder hebben kunnen zijn, maar zij had kinderen noch kleinkinderen.
Op een dag ging ik voor 't eerst naar haar toe via de lange Ringbaan die de stad omcirkelt zoals een ceintuur het lichaam van een corpulent persoon omspant.
Nog altijd zie ik auto's, bussen en motors passeren over de Ringbaan naast mijn huis maar zij zullen me nooit meer meenemen naar haar.

We waren al gevorderd tot Leibniz en de rationalisten toen ik het zware boek betreffende de Duitse literatuurgeschiedenis terug moest zetten in de schappen van de bibliotheek waar het zijn bescheiden plaats tot in lengte van dagen in zou blijven nemen en waar het zou verstoffen omdat niemand er meer naar zou vragen, zoals niemand een verlegen, lelijk meisje op het bal van haar leven ten dans vraagt.

Bij mijn laatste bezoek aan het bejaardenhuis zag ik een bolronde citroengele, geschubde vis onbekommerd haar rondjes draaien in het kristalheldere water van een groot aquarium, kennelijk slechts ontworpen om schoonheid te demonstreren en niet voor de nodeloze, nutteloze, eindeloos vermoeiende opeenstapeling van feitenmateriaal.

"Een doodshemd heeft geen zakken"  verklaarde mijn oude lerares toen de finale ziekte het terrein van haar tengere lichaam steeds verder veroverde.