Zacht en stil ging zij haar weg, altijd al als een onbegrijpelijke, als een onbegrepene. Slechts af en toe barstten de opstandigheid en de teleurstelling uit haar binnenste las lava uit een schijnbaar uitgewerkte vulkaan. Ze trad in het huwelijk bij wijze van conventie, omdat zoiets de bestemming diende te zijn van iedere vrouw, maar ook haar huwelijk en de geboorte van haar dochter schenen voor haar faits divers te zijn die haar net zo onverschillig lieten als de regenval in de verre steppes van Oezbekistan.
De twee hersenbloedingen knakten haar moreel zoals een rietstengel buigt en breekt onder een orkaan.
Eerst sprong zij uit het raam, maar haar val werd gestuit door het tuintafeltje dat met kennelijke noodzakelijkheid ergere gevolgen vooralsnog voorkwam.
Toen zij tenslotte in een verpleeghuis werd ondergebracht stierf zij in de verterende vlammen van haar eigen aansteker.
Zij was mijn tante die altijd zo zacht en stil haar weg was gedaan, mijn ondoorgrondelijke tante die door niemand ooit werkelijk gekend werd.