Die avond had ik mijn vriendin bezocht in het psychiatrische ziekenhuis. Na de hoge golven, na de woeste zee van de geestelijke ontreddering liet zij zich nu drijven op kalmere wateren.
We hadden vanachter haar venster gekeken naar bont geklede spelende kinderen die zich amuseerden in de avondzon en naar een meisje op een schommel, ergens ver weg.
Nadat ik de deur van het instituut achter me had dichtgeslagen, viel mijn oog op een klein tafereeltje: een oude vrouw voederde wittebrood aan een kennelijk los zwervende hond en aan een kat, waarin ik mijn Cosmo meende te herkennen; mijn Cosmo met het vaalgrijze klittende lange haar; mijn Cosmo die ooit zou trouw op mijn bank had gelegen maar die furieus alle hoeken van het huis opzocht als er visite was.
Was het Cosmo met de okergele ogen, met de zorgelijke blik van een matrone? Was het Cosmo die ik kwijt was sinds ze, jaren geleden, van tweehoog uit het raam was gesprongen?
Schuw en bang week de kat terug voor mijn aanraking, kennelijk verwilderd door het langdurige zwerversbestaan en ik liet haar over aan haar eigen zintuigen, aan haar overlevingsdrang en aan het brood van de oude vrouw, in onzekerheid of zij het was, mijn Cosmo, zo lang geleden voorgoed verloren.