De ruimte is steriel, beter gezegd: sterieler dan steriel.
Aan de muur: droevig-stemmende, macabere foto's van monden met half-vergane gebitten, als in een angstschreeuw wijd opengesperd om reclame te maken voor de ultieme tandpasta die een dergelijk onheil nog schijnt te kunnen keren.
Ik laat mij zakken in de langgerekte bruin-lederen ligstoel, kennelijk een variant op de chaise-longue of de strandstoel, maar allerminst bestemd om in te luieren of te ontspannen.
Onvervaard zet hij meteen maar de injectiespuit in het rozige, kwetsbare gehemelte na mijn mededeling dat de kies er eindelijk uit moet.
Even later bevinden we ons in een soort onvrijwillige worsteling of merkwaardige omhelzing; ik in zijn houdgreep met mijn hoofd haast tegen zijn borst terwijl hij met zijn hele gewicht hangt aan de onwillige kies die blijkbaar geen afstand wil doen van zijn positie achter in mijn mond
"Is hij er nu uit?" wil ik opmerken, maar bij nader inzien lijkt me deze opmerking niet ter zake doende en mijn keel is hoe dan ook geblokkeerd door de instrumenten.
Na de operatie kan ik met mijn tong het kratertje in mijn kaak betasten, dat me voorgoed zou herinneren aan deze dag.
Zo moest ik afscheid nemen van de trouwe, stille kies die zich jarenlang zo comfortabel als een schuw holtedier genesteld had achter de rij van de overige kiezen.
Ik krijg een mysterieuze envelop mee.
Bij opening blijkt dat de tandarts voor de "gecompliceerde extractie" Euro 107 rekent.