Buurtbewoners zien mevrouw sinds kort niet meer wandelen door de straat. Mevrouw sluit zich niet meer aan in de rij voor de kassa. Mevrouw zal voorbijgangers en winkelpersoneel nooit meer haar brede, hagelwitte, maar geveinsde glimlach tonen waarachter haar onzichtbare, verwrongen ziel schuilging die verborgen bleef in de cocon, in het harnas van haar lichaam, als een onontdekt Koningsgraf, sinds mensenheugenis bedolven onder dikke lagen woestijnzand aan de oevers van de Nijl.
Mevrouw is onlangs van de zeventiende verdieping gesprongen, ergens in Noord.
Buurtbewoners zien slechts dat het flatje leegstaat, dat er geen gordijnen meer hangen en dat nieuwe, potentiële bewoners het komen bezichtigen.
Hun blikken dringen niet door in het inwendige zoals hun blikken afketsten op het florissante omhulsel van mevrouw, als tropische regens die de harde schil van een kokosnoot niet kunnen doordringen.
Alleen de zeventiende verdieping bood nog soelaas.
De ruïneuze geestelijke ziekte nam steeds verdergaand bezit van de ziel van mevrouw en vermoordde haar tenslotte