We gaan weer eens naar de supermarkt.
Van te voren valt er veel te regelen; we moeten de bon van de voorgaande keer inspecteren en de stekkers moeten uit de stopcontacten, de tussendeur moet dicht, de rolstoel moet uitgeklapt en klaargezet worden en mama moet erin plaatsnemen, de jas moet aan, het hoedje op, de bonte warme doek over de benen en op de voetsteunen moeten de voeten rusten. Dan zijn we startklaar en gaan we op weg door de straten, over de trottoirs die naar de winkel leiden. Ze praat honderduit en later zoekt ze wat spulletjes uit: wat kaas, yoghurt, brood en en bakje zult; niet teveel, want de oorlog schijnt nog niet voorbij, 60 jaar na dato.
Ik manoeuvreer de rolstoel niet zonder moeite door het smalle gangetje naast de kassa en dan gaan we nog wat drinken in een afgeschoten hoek waar enkele tafels en stoelen staan voor de vermoeide klanten en waar twee jonge meiden ons bedienen met koffie, thee en appelflappen.
Dan komen de tranen. De tranen, de ontroering om het onschuldige genoegen waar ze zo van geniet, om het samenzijn dat al een leven duurt, maar dat nog maar zo kort zal duren, om het gerimpelde gezicht, bekroond door het hoedje dat ik nog maar zo kort in de ogen zal kunnen zien.
"Het was gezellig hè?" zegt ze thuis na afloop van ons uitstapje