In de verte, door de grillig-gevormde openingen heen, die het struikgewas en het groene gebladerte van de bomen in zomertooi creëren, zie ik een kleurige stoet zich langzaam voortbewegen en ik hoor tromgeroffel en boven alles uit de weemoedige klanken van trompetten en trombones.
Het is weer de tijd van de jaarlijkse Avondvierdaagse.
De bontgekleurde, petieterige figuurtjes schuifelen voorwaarts op het ritme van de muziek terwijl het trommelen aanhoudt.
Zo dromden mensen vroeger in het stadscentrum opeen als Sinterklaas weer was aangekomen in de stad en aan de hand van Vader, tussen de menigte, hoorde ik voor het eerst die muziek, zag ik voor het eerst die mannen in uniform die zo eensgezind en stram voortmarcheren en de trommel aanslaan of de blaasinstrumenten aan de lippen zetten.
En voor het eerst moet dat onuitsprekelijke gevoel mijn ziel in beslag genomen hebben, die onuitsprekelijke melancholie en vreugde, dat onuitsprekelijke verdriet en die magistrale triomf.
Vijftig jaar later ben ik plotseling weer in die menigte, aan de hand van Vader, als het kleurige lint van deelnemers aan de Avondvierdaagse aan mijn ogen voorbijtrekt