Eens had ik een vriend. Zijn kaken werden omlijst door een zware, zwarte baard en zijn gezicht werd gedomineerd door zijn mokkabruine Indonesische ogen waaruit een stroom van intelligentie en warmte mij tegemoet kwam.
Maar de jarenlange, gegronde, gefundeerde traditie van onze vriendschap leek schijnbaar vernietigd door enkele misverstanden zoals een rietstengel breekt en buigt onder een orkaan, als waren de fundamenten rot, poreus, berustend op een moeras en stond het gebouw van onze vriendschap op instorten.
Zoals een eigenmachtige, eigenzinnige schaakspeler de stukken van de tegenspeler van het bord wist, autoritair verhinderend dat deze nog aan zet komt, verbrak hij de communicatie.
Hij was verwond door een speldenprik zoals iemand anders door een kankergezwel en daarna vatte onuitroeibare paranoia bij hem post en haatdragendheid en hatelijkheid regeerden voortaan zijn gedrag.
Niettemin waren de zondagen zonder hem als een woestijn waarvan kennelijk de seconden door mij geteld dienden te worden als de evenzovele zandkorrels van het tropische landschap.
Zeven jaar later vond ik een nieuwe vriend bij het kalm kabbelende water van de Rijn, bij Oosterbeek en Arnhem, waar bevallige villaatjes schijnbaar vermoeid tegen de heuvels leunen.