Haar trouw

De meisjes fietsten zomer en winter met hun ouders naar de inrichting, waarin het broertje was. De fietswielen draaiden hun parallelle cirkels over het asfalt van de lange fietspaden. En zo prentten de ouderlijke imperatieven zich in de gevoelige kinderlijke hersenen en de trouw werd een absoluut voorschrift, een bevel voor hun hele leven, onverbiddelijk, onveranderlijk.

Later hechte een van hen zich aan een vertrokken vriend als een zegel dat een brief voor de eeuwigheid afsluit, niet in staat tot de eventueel gerechtvaardigde desertie. Brieven verdwenen in een nooit eindigende stroom naar hun verre bestemming. De dwangmatige trouw vormde een stelling die zij niet meer kon verlaten, als een verworven karaktertrek, gegraveerd in haar hart als een inscriptie in een gouden ring.

De naald van de platenspeler van haar liefde bleef eindeloos hangen in dezelfde groef en produceerde onafgebroken dezelfde melodie en zij moest luisteren, of zij wilde of niet.