De man die ik Vader noemde bracht zijn moeizame morgens en middagen door in een gebouw met labyrintische kamers en gangen; op de vlucht voor de armoede die hij eens kende en die hem mateloos beangstigde. Thuis verzonk hij in machteloze, krachteloze visioenen van schoonheid, verzonk hij in zijn muziek en in zijn boeken.

De man die ik Vader noemde schonk mij een chique sjaal met een ingeweven ruit: die ruit is ingeweven in die sjaal zoals het patroon van zijn genen in mijn cellen.

Soms doorbreekt de man die ik Vader noemde de barrières van ruimte en tijd en dood en is hij in de stille nacht, in mijn droom, bij mij