Een optocht van auto's komt me tegemoet op de snelweg naast mijn huis. Vanuit mijn hoge uitkijkpost, vanachter mijn bureau, observeer ik hun koplichten die oplichten in de donkerte, waarna de voertuigen passeren en hun weg vervolgen.

Is ons leven hiermee niet vergelijkbaar: een kort, hel verlicht moment tussen oceanen van eeuwige duisternis?
Enkele vroegere, geliefde metgezellen, die een stuk van de weg aflegden met mij, moesten reeds vaarwel zeggen, maar zij zijn voorgoed bij mij in mijn nachtelijke en dagelijkse dromen.

Hun gestalten zijn niet vervaagd door de uitzinnige absurditeit van de dood; het is alsof ons gesprek doorgaat, alsof ik hun taal, hun woorden hoor, die zij nu uitspreken aan de andere kant van de scheidslijn, die geenszins definitief is. Onze verbondenheid blijft als een rode draad lopen door het bonte weefsel van mijn leven, van mijn belevenissen.

Er is geen afscheid; in licht en duisternis van mijn leven leven zij voort met mij, mijn geliefden.