Een levenslange liefde en kameraadschap werden samengebald in die aanraking van haar hand op de mijne; de hand die nog de ring droeg die de liefde symboliseerde en bekroonde die mij de wereld heeft geboden: de bonte, veelkleurige wereld die zij nu voorgoed verliet.

Die hand, alleen die hand nog die door haar zachte druk en lichte beweging te kennen leek te geven dat zij die van mij herkende: mijn kleine kinderhand.

De berken aan haar raam die lichtjes ritselen met hun blaadjes in de wind, troosten mij nu, zoals ze haar troostten en de den, die met haar groene driehoek en met haar takken die zijn als handen met duizend slanke vingers naar de hemel reikt.

O mama, door de straten, door de lanen, door de parken zal ik nooit meer wandelen met jou.

O mama, o fantastische, geweldige, moedige mama, in mijn hart heb ik een standbeeld opgericht voor jou.

In de door jou zo geliefde zomermaand augustus verliet je ons.