Ik ben geworteld in tijden die voor mijn bestaan liggen. In oeroude tijden liggen diep mijn wortels waaruit ik eens groeide. Aarzelend verschenen eens aan mijn stam fragiele takken, tot zij werden wat zij nu zijn: harde houten stammen die niet meer schrikken van een briesje of harde windvlaag. Ik draag mijn vruchten, mijn bloesems, en ik ben trots op ze en ik draag mijn doornen die ik evenmin verafschuw. Het moest zo zijn dat ik vruchten en doornen draag. Ik oordeel niet over mijn vruchten en doornen.

De seizoenen strelen en ranselen mij en ik blijf niet dezelfde: ik bloei en verwelk; bloei opnieuw en verwelk opnieuw onder het licht en de duisternis, de dag en de nacht van de seizoenen tot eens mijn vruchten voorgoed ter aarde zullen vallen.