Het is al te zien als je langs de ramen loopt die de vertrekken begrenzen waarin zij zijn ondergebracht en waarin zij hutje bij mutje zitten aan lange tafels.

Daar staan in de vensterbank poppen en beren waarmee de oma's en opa's knuffelen alsof zij met een enkele reis zijn teruggekeerd naar de tijd waarin zoiets gewoon bij de leeftijd hoorde.

Je vangt hun blikken op die vanachter het glas naar je staren of de ruimte in turen als zagen zij reeds het gebied dat hun spoedig toebedeeld zal zijn, dat niet zover achter de horizon ligt.

Het zouden de blikken van jouw vader of moeder kunnen zijn die hulpeloos en vertwijfeld vragen om aandacht, om een hand in de hunne, om een metgezel op de trieste

en uitzichtloze weg die zij bewandelen, om een metgezel in het land van de kindsheid en vervreemding waarin zij nu onbestemd ronddolen.

En mededogen en vertedering bezetten je hart om de ongehoorde roep van de ouderdom, om jouw vader en moeder, eens zo krachtig en vitaal, nu hulpeloos en als kinderen met vragende ogen en handen.