Een kleine verhuiswagen komt voorrijden in de straat waarin ik sinds jaar en dag woon. Het is het teken dat de dierbare spulletjes, herinneringen aan mijn ouderlijk huis, zijn gearriveerd.
Stoere, sterke mannen, die ongewild getuige zijn van een onuitgesproken drama, tillen een meubelstuk de drie trappen op en plaatsen het tegen de schoorsteenmantel.
De zon, die uitbundig binnenvalt via het zuidelijke venster speelt meteen al haar spel met de kunstig geornamenteerde pootjes en met het gladde, donkerbruine, generfde hout van mama's geliefde secretaire, alsof zij het bureautje liefkoost en wil verwelkomen in de bescheiden ingerichte kamer van een overjarige "studente".
En ook de oude klok is erbij van wiens zwarte cijfers ik de tijd leerde als vijfjarig kind en daar is de naaimachine, de enige luxe die ze zich ooit veroorloofde en die ze kort voor haar dood voor mij bestemde: "Hij is voor jou, Ineke"
Zullen de levenloze voorwerpen mij vergezellen tot op mijn oude dag, tot ik eens het panorama van het leven in zal wisselen voor dat onbekende land, waar ZIJ op me wacht?