Nog een keer ben ik naar het flatje geweest: Leegte en stilte: het hart en de ziel waren eruit gesneden als uit een nog levende vogel.
De klokken tikten nog. De stoel stond er nog.
Het hoedje hing nog aan de kapstok: het kolderieke, kokette hoedje dat ze welhaast bij wijze van practical joke placht te dragen; het hoedje van waaronder ze met alerte grijsblauwe ogen trouwhartig de wereld placht in te kijken.
De fosforescerend-lichtgroene lijnen van de curves op de monitor van de afdeling Hartbewaking hadden aanvankelijk nog een regelmaat te zien gegeven en het scherm vertoonde nog hoopgevende cijfers, tot het einde kwam, de plotselinge stilstand, de eeuwige stilte