Ze zijn de stoel komen halen: de oude rolstoel die ons behulpzaam was en begeleid heeft op zovele wandeltochten. Met weemoed zag ik hoe zij in de laadruimte van de vrachtauto verdween.
We doorkruisten de stad, zagen al haar uithoeken. Moeder's zware lichaam duwde ik voort, uur na uur, dag na dag, jaar na jaar.
Zo verruilde ze haar stille bejaardenflat voor de levende en levendige, woelende en woelige wereld met mensen, huizen en verkeer. We waren kameraden.
In mijn gedachten wandel ik voor altijd met moeder en vergezel ik haar opnieuw en steeds weer op de bochtige, lange weg naar het einde.