We schrijven september 2006
De rozen staan nog hoog op de doornige, houten stelen en spreiden nog hun tere tinten ten toon
Een man wacht nog op mij bij de Halte Sweelincklaan
De zon maakt zijn warrige, zilvergrijze haar tot een krans en een aureool die zijn gezicht omlijsten dat getekend wordt door de lijnen van het lachen en van het verdriet, van de ervaring en van de wijsheid.
Hij kwam eens met een blinkende stalen vogel uit het verre land waar zijn voetsporen liggen
Nu wacht hij bij de Halte Sweelincklaan nog op mij.