Zijn ogen hullen zich in schemerduister en schijnen die van mij te willen bereiken, de afstand te willen overbruggen die onze wezens scheidt.

Het lijkt alsof zijn ogen de ruimte, de leegte willen doorboren, maar de planeet van zijn persoonlijkheid cirkelt slechts op afstand rond mijn planeet.

De kernen van onze wezens raken elkaar niet en lijken omsloten te zijn door lagen van gesteenten en ijs.

De gladde, soepele stof van zijn shirt glijdt en glibbert onder mijn handen. (Daaronder de huid en de beenderen die zich schuilhouden en hem tot kwetsbaar mens maken)

De aanraking ervan brengt me hem niet nader.

De stoppels van zijn baard onder mijn handen of lippen delen mij zijn geheim niet mee.

Twee planeten cirkelen om elkaar. De interstellaire afstand houdt ze gescheiden.